voetbal

Het gemankeerde patriottisme van voetballer Dmitri Tarasov – volgens sportjournalist Rabiner. “Het is van een onvoorstelbare domheid.”

in , ,

--------------

Dmitri Tarasov, voetballer van Lokomotiv Moskou, vond het gisteren in Turkije nodig om na de met 2-0 verloren uitwedstrijd van Dinamo Moskou tegen Fenerbahce zijn shirt uit te trekken. Daaronder droeg hij een t-shirt met daarop president Poetin en het onderschrift ‘de beleefdste president’ (een verwijzing naar de ‘beleefde’ Russische soldaten op de Krim.) Hieronder het commentaar op Facebook van een van de bekendste Russische sportjournalisten, Igor Rabiner:

--------------

Over Tarasov. Deze geschiedenis lijkt me symbool te staan voor het begrip patriottisme zoals dat, verminkt door propaganda, bij veel van onze medeburgers in het hoofd zit. Patriot zijn betekent volgens mij goed, eerzaam en vol overgave je taak verrichten op je werkplek en daardoor je land en de omringende wereld een beetje beter maken. Iemand positieve emoties schenken. Onze mensen een reden geven om trots te zijn op hun land, en buitenlanders een reden om ons land te respecteren.

Voor voetballers, zeker in Europese bekercompetities, betekent dat – excuus, het klinkt banaal -  goed voetballen. Of jullie daarbij nou winnen of niet, is van ondergeschikt belang. Je mag best verliezen, maar dan zo dat men trots op jullie is. Dat is dan ook patriottisme.

Maar zó te verliezen, met verschrikkelijk, slap en hopeloos voetbal, zoals het geval was met Lokomotiv in Istanbul, en dan daarna een provocerend t-shirt met de president laten zien aan een land waarmee we, nee, niet in oorlog zijn maar een politiek conflict hebben – dat is van een onvoorstelbare domheid die ons land in discrediet brengt. En waardoor je je schaamt en niet trots bent.

En niet alleen omdat je de boel niet moet opstoken – hoewel ook daarom. Maar ook omdat jouw ploeg, een Russische ploeg, zojuist met boter en suiker, zonder verzet, kansloos is ingemaak. En jij, Dmitri Tarasov, en jullie allen samen, hebben verschrikkelijk slecht jullie werk gedaan. En vervolgens hebben jullie de inhoud van een begrip verwisseld – voor de naïeve, bekrompen mensen die te veel naar de federale tv hebben gekeken. Juist zulke mensen noemen het tonen van een t-shirt op zo’n moment een uitdrukking van een burgerstandpunt.

Igor Rabiner

Igor Rabiner

Persoonlijk had ik het zelfs in geval van een overwinning onaangenaam gevonden als Tarasov, of wie dan ook, het t-hirt met het portret had laten zien – omdat je sport niet met politiek moet vermengen en de gevoelens van mensen niet moet bespelen. En bij de UEFA hebben ze helemaal gelijk, wanneer ze de speler streng straffen. Maar had hij het na een overwinning gedaan, dan had daar nog een zekere, zij het beperkte, logica, achter gezeten Nu was het én fout én onlogisch.

En tenslotte. Ik wil niet dat zo’n soort pseudopatriot Rusland vertegenwoordigt op het Europees kampioenschap, te meer daar hij weliswaar kans maakt om geselecteerd te worden, maar absoluut niet onvervangbaar is. Ik wil dat daar spelers heengaan die zich niet gaan bezighouden met loze politieke spelletjes, maar er hun eigenlijke werk gaan doen. Goed en vol overgave voetballen. Zodat de mensen trots op hen zijn. Dat is pas echt patriottisme.

Op de tribune bij Dinamo Moskou – het Feyenoord van Rusland. Schrijver Dmitri Danilov vatte zijn kwellingen samen in een boek.

in , ,

---------------

Selectiedag bij Dinamo Moskou. De ouders mogen niet naar binnen.


De supporters die u op de foto hieronder ziet, worden in het Russisch koezmitsji genoemd. Toen ik die foto maakte, in de zomer van 2013 in Jaroslavl, wist ik dat nog niet. Nu wel, dankzij het boek Есть вещи поважнее футбола (Er zijn belangrijkere zaken dan voetbal) van Dmitri Danilov.

Sjinnik Jaroslavl

Sjinnik Jaroslavl

Het kost Danilov bijna zijn huwelijk, maar het levert hem wel een boek op: een jaar lang bezoekt hij – niet eens zo’n enorme voetballiefhebber – zo veel mogelijk wedstrijden van Dinamo Moskou, afgewisseld met wedstrijden op regionaal niveau, en doet daarvan verslag. Een vergelijkbaar procédé leidde eerder tot het boek Описание одного города (Beschrijving van een stad), waarin Danilov een aantal keren een en dezelfde provinciestad bezoekt en simpelweg optekent wat hij zoal tegenkomt. (Over zijn Beschrijving van een stad schreef ik eerder, het is in het Nederlands vertaald.)

Als FC Zenit-supporter moet ik bekennen dat Danilovs Dinamo-notities op mij een verrassend prettige indruk maken. Dat heeft vermoedelijk te maken met de overeenkomst tussen Dinamo Moskou en – Danilov komt zelf met die club op de proppen – Feyenoord. Ook zo’n club waar men aan het begin van ieder seizoen droomt van het onvermijdelijke succes, om er vrij snel achter te komen dat het ook dit keer weer niet zal lukken. Wat dan volgt zijn lange maanden van supportersleed, lijdzaam gedragen in de wetenschap dat dit in de aard der dingen besloten ligt.

Danilov begint zijn boek nog als koezmitsj, een min of meer bedaarde supporter die zo zijn thuiswedstrijdjes meepikt. De klassieke koezmitjs, aldus Danilov, heeft een sovjet-proletarisch voorkomen, met pet en papiros, en lijdt niet zelden aan een zware vorm van zonnebloempitverslaving. In de jaren tachtig zag je ze nog volop. Bij het oude Dinamo-stadion stonden ze bij de Noordtribune en bespraken daar het voetbal in het algemeen en de tegenslagen van Dinamo in het bijzonder.

Bij Sjinnik Jaroslavl, mijn buren in 2013

Omdat het oude stadion is afgebroken en het nieuwe nog niet voltooid, speelt Dinamo zijn thuiswedstrijden in een buitenwijk van Moskou, in de Chimki Arena. Danilov koopt er een seizoenkaart voor tribune VIP-3 A. Erg veel ‘vip’ is het niet; maar er is een buffet, een wc vlakbij en het uitzicht op Moskou is mooi. (Lang niet zo mooi als het uitzicht op Sint-Petersburg bij Zenit.) Hij laat zijn status van koezmitsj achter zich en promoveert tot ‘actieve supporter’, door af en toe ook naar een uitwedstrijd te gaan, naar een bekerwedstrijd tegen het bescheiden Sjinnik Jaroslavl bijvoorbeeld. Misschien kwam hij daar wel die twee voetballiefhebbers tegen die er in 2013 een onuitwisbare indruk op me maakten door met te onthalen op wodka en tomaat. Bij uitwedstrijden in de gewone competitie belandt hij in het uitvak met de fanatiekere supporters. Uit bij FC Zenit bijvoorbeeld (kansloze nederlaag), waar hij zichzelf luidkeels hoort meedoen met de rest: только Яшин, только Динамо! (enkel Jasjin, enkel Dinamo!)

Danilovs observaties en overpeinzingen zijn simpel, maar toch ga je gaandeweg meeleven met de clubs die hij bezoekt. Niet zozeer met Dinamo (er zijn grenzen), maar wel met Olimp-SKOP (Derde divisie, provincie Moskou, groep A), en Blauwe Pijlen (competitie regio Ljoeberetski). Wanneer in de Derde divisie de ontknoping nadert, krijg je de neiging om snel door te bladeren naar de laatste wedstrijddag.   

Toch ontbreekt er iets aan het boek: sappigheid. Ik had graag wat meer supportersdialogen gelezen. Kreten, vloeken, yells, alles – naast het prachtige voetbal natuurlijk - wat mijn bezoeken aan het Petrovski stadion van FC Zenit telkens tot zo’n feest maakt. De oogst aan nieuw voetbalvocabulaire is bij Danilov bepaald mager. Засушить игру (het spel doodmaken bij een voorsprong) en een валидольная победа (een validol-overwinning, een overwinning waar je hart het bijna bij begeeft) - meer ben ik niet tegengekomen.

Dinamo begint sterk aan het seizoen, maar ach en wee, nee, het wordt uiteindelijk natuurlijk weer helemaal niks. Nou ja, met pijn en moeite wordt de vierde plaats binnengehaald, die recht geeft op Europees voetbal. Maar dan komt het nieuws dat Dinamo Moskoiu het volgend seizoen helemaal geen Europees voetbal mág spelen. Een straf van de UEFA wegens het overtreden van de regels van financieel fair-play.

Dinamo Moskou voetbal schrijver voetbal Danilov

Danilov troost zichzelf tijdens een bezoekje aan Gent. Hij verblijft toevallig net in de stad wanneer AA Gent daar in mei 2015 voor het eerst in de geschiedenis kampioen van België wordt. Met zijn blauw-witte Dinamo-sjaaltje mengt hij zich in het blauw-witte feestgedruis. Is hij toch nog een beetje kampioen.

In Rusland heette de kampioen van 2015 FC Zenit.

------------------

Toevoeging: Annelies de Hertogh maakte onderstaande foto van Dmitri Danilov inn boekhandel Limerick, tijdens de memorabele avond in Gent.

boekhandel Limerick Gent Danilov Russisch voetbal


De steenberg van Sjachtar Donetsk - het Roda JC van Oekraïne. En 23 andere Sovjetstadions.

in , ,
Sjachtar Sjachtjor Shakhtar Donetsk stadion mijnen steenberg

Ik stuitte op een liedtekst uit 1924 over een mijnschacht, ging op zoek naar de bijbehorende muziek, sloeg een zijweg in en kwam uit bij het oude voetbalstadion van Sjachtar Donetsk. Dat kwam zo: op een van de sites waar ik naar de muziek zocht, stond boven de liedtekst bovenstaande foto afgebeeld. 

Waarmee het lied onmiddellijk naar de achtergrond verdween en ik me stortte op het stadion van Sjachtar Donetsk. Die steenberg! (De tekst van het lied staat voor de volledigheid onder aan dit stukje, maar daar gaat het hier verder niet over.

Die steenberg dus, in het Russisch een террикон (terrikon). Was de wedstrijd uitverkocht of had je geen geld voor een kaartje, dan kon je daar terecht. Je had vanaf bijna de hele berg uitzicht op het veld, totdat er een tweede ring op het stadion werd gebouwd. Na die uitbreiding, in 1966, moest je hoger gaan zitten. Je maakte een trede, legde een plankje neer en je had een prima zitplaats. Vaste klanten van de bergtribune hadden hun eigen plekje.

mijnen voetbal Sjachtar Donetsk

Het eerste stadion op deze plek werd gebouwd in 1936 en was van hout. Het werd genoemd naar een hoge partijfunctionaris, Pavel Postysjev. Die viel niet al te lang daarna in ongenade, waarna het stadion – toepasselijk in deze omgeving van kolenmijnen - werd omgedoopt in Stachanovets. (Stachanov was de beroemdste mijnwerker van zijn tijd met prachtige productierecords.) Eind jaren veertig werd het houten bouwwerk vervangen door het stadion op de bovenste foto, dat bij de wat oudere Sjachtarsupporters – en bij liefhebbers van de Sovjetjaren vijftig zoals ik – zeer warme gevoelens oproept. Alleen de standbeelden al! Hieronder is er eentje te zien, links van de mooie trap. Ze stonden ook boven de doorgangen naar het veld.

stadion Sjachtar jaren vijftig standbeelden Oekraïne

Bij de bouw van de tweede ring sneuvelden de standbeelden en de toren. De berg bleef als extra tribune fungeren.

Tussen 2004-2009 speelde Sjachtar zijn wedstrijden in het stadion van Lokomotiv, in 2009 werd Donbas Arena de thuisbasis. Vanwege het oorlogsgeweld in Oost-Oekraïne werkt Sjachtar zijn thuisduels momenteel af in Lviv.

Aardig is dat op het clubembleem van de jaren vijftig ook steenbergen te zien zijn. Die ontbraken op het nog oudere embleem, toen de club nog, net als het stadion, Stachanovets heette. Op het huidige clubembleem staan twee hamers. Die vinden we ook terug in het gebaar van spelers naar de supporters.

Je zou verwachten dat ons eigen Roda JC, waar de oude band met de mijnen ook door hamers wordt gesymboliseerd, een speciale band heeft met Sjachtar Donetsk, maar daar is mij niets van bekend. 

 

Het oudste clubembleem

Het oudste clubembleem

 Hert huidige, met hamers

 

Hert huidige, met hamers

Spelers groeten de supporters

Spelers groeten de supporters


En tenslotte nog een aantal andere Sovjetstadions, die ik tegenkwam op een site die geheel is gewijd aan het voetbal in de USSR. Niet bij alle staat het jaartal of de naam van de bespeler. Mijn favoriete foto staat meteen vooraan: Odessa, ook weer met zo'n mooi, een beetje plomp, een beetje naïef standbeeld. De bespeler van dit stadion zal Tsjornomorets zijn  geweest, ik schat dat de foto uit de vroege jaren vijftig is. Op de laatste foto van onderstaande serie is trouwens te zien wat het droeve lot is van dit soort standbeelden.

 

En hier dat lied:

Шахта номер три
(сл. П. Германа муз. В. Кручинина)

Он был шахтёр, простой рабочий,
Служил в донецких рудниках,
И день за днём с утра до ночи
Долбил пласты угрюмых шахт.
Был одинок, вставал чуть свет,
Работал двадцать долгих лет,
При нем:

Многое видала,
Многое слыхала,
Многое узнала
Шахта номер три.

Пришла весна, а с нею Оля,
Проснулась крепкая любовь,
По вечерам тянуло в поле,
И горячей бурлила кровь.
Манил простор. Рябины куст,
Забор, скамья и свежесть уст...,
Тогда:

Многое видала,
Многое слыхала,
Многое узнала
Шахта номер три.

Но годы шли, росла Россия,
И вот однажды в феврале,
Над рудником одним впервые
Флаг ярко - красный заалел.
За ним – тут следом – рабочий сход,
Знамёна, лозунги, народ.
В те дни:

Многое видала,
Многое слыхала,
Многое узнала
Шахта номер три.

Настал террор – и белых банда,
Шахтёра взяли в руднике.
Сказали кратко: "Пропаганда!" -
И потащили в штаб к реке.
Допрос был прост: удар, наган
И кровь шести смертельных ран.
В ту ночь:

Многое видала,
Многое слыхала,
Многое узнала
Шахта номер три.

Уж много лет советской власти.
Заводы крепнут с каждым днём,
Шахтёра кровь скрепила части
Живою памятью о нём.
Спасая свой родной Донбасс,
Погиб шахтёр, но шахту спас.
С тех пор:

Многое видала,
Многое слыхала,
Многое узнала
Шахта номер три!

1924

Hoe Arsenal en Chelsea in 1945 voetballes kregen van Dinamo Moskou

in , ,

Chelsea-supporters die ’s nachts in de rij staan voor een kaartje voor een vriendschappelijke wedstrijd. Dezelfde taferelen in Glasgow, met uiteindelijk honderdduizend man op de tribunes van een uitpuilend Ibrox Park. En dat tegen een team dat niemand ooit had zien spelen en waarvan niemand de spelers kende: Dinamo Moskou.

Het was in het najaar van 1945. Na jaren van ‘oorlogsdroogte’ smachtte de Britse voetbalsupporter naar weer eens iets bijzonders. En met het Moskouse Dinamo werd hij op zijn wenken bediend. Vanaf het moment dat de tour van de Russen werd aangekondigd tot aan hun vertrek, stonden de sportpagina’s er vol van. En was de toon aanvankelijk wat meewarig geweest (konden die Sovjets eigenlijk wel voetballen?), na afloop was bijna iedereen het er over eens: de Engelsen hadden voetballes gekregen.

Dinamo Moskou 1945 Engeland

Een verslaggever maakt er terloops melding van: de Russen speelden zonder rugnummers. Het was illustratief voor hun ‘vrije’ stijl. Waren de Engelse spelers nog min of meer gebonden aan hun positie op het veld – gesymboliseerd door hun rugnummer – de Russen doken overal op en brachten hun tegenstanders daarmee – en ook door hun opvallende fitheid – flink in de problemen. 

De sfeer in november 1945 was aanvankelijk ijzig geweest. Tot op het laatste moment was niet duidelijk op welke dag Dinamo zou arriveren. De FA, de Engelse voetbalbond, voelde er niks voor om op goed geluk hotelkamers te reserveren, en toen de Sovjetdelegatie uiteindelijk was geland – op welk vliegveld bleef ook lang onzeker – was, tot ergernis van de Russen, een Spartaanse legerkazerne voor die nacht nog de enige optie. 

Bij de eerste officiële ontmoeting zorgden de Russen voor verbazing door veertien eisen op tafel te leggen. Zo wilden ze alleen tegen clubteams spelen, op een dag dat er normaal ook gevoetbald werd in Engeland, wilden ze eerst hun tegenstander in actie kunnen zien en moest een lijst met de spelers van de clubs daags van tevoren beschikbaar zijn. Dat de FA niet bij machte was om op korte termijn het speelschema van de competitie aan te passen, kon er bij de Russen niet in. Uiteindelijk rolden er vier wedstrijden uit: tegen Chelsea, Cardiff City, Arsenal en Glasgow Rangers.

Bij de eerste training op Stamford Bridge verlangden de Russen meer dan de vijf ballen die beschikbaar waren. Ze wilden er één per speler – een lastig verzoek, ballen waren in het naoorlogse Engeland schaars, doordat de invoer van rubber (voor de binnenbal) nog niet op gang was gekomen. Ze namen genoegen met de belofte dat er de volgende dag extra ballen geleend zouden worden van Fulham.

Stamford Bridge Dynamo Moscow 1945

Met maar liefst 85.000 toeschouwers was Stamford Bridge op de dag van de wedstrijd letterlijk overvol. Bij 75.000 toeschouwers waren de hekken dichtgegaan, duizenden supporters klommen nog over de hekken en velen van hen belandden op de hondenrenbaan, rondom het veld.

De Chelsea-spelers, wat onhandig met bloemen in hun handen

De Chelsea-spelers, wat onhandig met bloemen in hun handen

De Dinamo-spelers (die de Chelsea-spelers flink in verlegenheid brachten door elk een boeket bloemen te overhandigen) toonden zich niet onder de indruk. Vanaf de eerste seconde was duidelijk dat ze bepaald niet de minderen waren van Chelsea – dat wel verzwakt was doordat enkele basisspelers nog onder de wapenen waren. Het kick-and-rush van de Engelsen stak bleekjes af bij het verzorgde Russische spel, waarbij met korte passes steeds een medespeler werd gevonden. Het duel eindigde in 3-3, waarmee Chelsea – daar waren vriend en vijand het over eens – goed was weggekomen.

Doelman Chomitsj, hier in actie tegen Cardiff City, was een van de sterren van Dinamo 

Doelman Chomitsj, hier in actie tegen Cardiff City, was een van de sterren van Dinamo 

Nadat Dinamo het bescheiden Cardiff City met 10-1 had verslagen, stond Arsenal op het programma. Op de dag van de wedstrijd was White Hart Lane (Arsenals eigen Highbury was na de oorlog nog niet beschikbaar) gehuld in mist. Lang niet alles was even goed te zien geweest, wat een gekleurde berichtgeving over de wedstrijd een stuk makkelijker maakte. De Russen zouden een tijdje met twaalf man hebben gespeeld en de scheidsrechter (op verzoek van Dinamo dit keer een Rus) had zich met allerlei mistige beslissingen moeiteloos gevoegd naar het weer. De wedstrijd liep uit op een onvriendelijk gevecht, met na afloop verwijten over en weer. De Engelsen tackelden te hard, de Russen hingen te veel aan shirtjes. Dat Arsenal zich had versterkt met gastspelers (onder hen - niet de minste – Stanley Matthews), stemde Dinamo niet milder. In feite, stelden ze, hebben we tegen een vertegenwoordigend elftal gespeeld. (Overigens telde Dinamo zelf topspits Vsevolod Bobrov in de gelederen, die verdacht kort voor de Britse tour nog voor CSKA Moskou had gespeeld.)

Het werd op White Hart Lane – met twee treffers van Bobrov – 4-3 voor Dinamo. Dat de laatste wedstrijd op Britse bodem tegen Glasgow Rangers eindigde in 2-2 en dat dit keer de Russen goed waren weggekomen, deed weinig af aan het eindoordeel van de Engelse voetbalkenners: de Russen hadden verrast met uitstekend spel en misschien werd het eens tijd om het eigen isolement op te geven en open te staan voor invloeden van buitenaf. Hoewel dat nergens duidelijk werd gezegd, zal de confrontatie met het Russische voetbal bijgedragen hebben aan het Engelse besluit van 1946 om lid te worden van de wereldvoetbalbond FIFA.

In Rusland liepen de reacties op de prestaties van Dinamo Moskou uiteraard over van enthousiasme. Na de wedstrijd tegen Arsenal riep Radio Moskou uit: “We zijn het tweede vaderland van het voetbal geworden, na een gelijkspel tegen Chelsea, een briljante overwinning op Cardiff en nu met een overwinning op een nationale ploeg van Engelse profs.”

(Ontleend aan: David Downing – Passovotchka. Moscow Dynamo in Britain, 1945.) 

Chelsea - Dinamo Moskou:

Cardiff City - Arsenal:

Arsenal - Dinamo Moskou:

Glasgow Rangers - Dinamo Moskou:

Rusland is geen echt voetballand

in , ,

Is Rusland een voetballand? Je zou denken van wel, want de sport is populair, de verrichtingen van de nationale ploeg op het WK in Brazilië worden met passie gevolgd. Maar Rusland mist de lokale, bijna folkloristische voetbalcultuur die in landen als Engeland en Nederland zo vanzelfsprekend is.

Een jong talentje in Nederland, waar elk dorp wel een voetbalclub heeft, wordt vroeg of laat opgemerkt. De weg richting de top ligt er, aan de slag! Voor een jong talent in Rusland is de weg naar de top vaak niet te vinden. Enkele jaren geleden sprak ik in Sint-Petersburg met Henk van Stee, hoofd jeugdopleiding van FC Zenit, waar met geld van sponsor Gazprom een jeugdprogramma is opgezet. Van Stee: “Er was totaal geen aandacht voor kinderen onder dertien jaar. We hebben verspreid over de stad twintig satellietclubjes opgezet. Dat zijn geen verenigingen zoals in Nederland, maar er ligt kunstgras en alle kinderen uit de buurt kunnen er komen trainen. En twee keer per jaar hebben we hier op de Academy selectiedagen, daar is ook iedereen welkom. Vandaag is er zelfs een jochie gekomen uit Petrozavodsk, 450 kilometer verderop.”

Rusland kent geen verenigingscultuur zoals Nederland, maar gevoetbald op lokaal niveau wordt er natuurlijk wel. Zie de mooie foto’s van Sergej Novikov. Hij reist door Rusland en fotografeert voetbalvelden. Hij heeft er inmiddels meer dan dertig bezocht in dertig regio’s, wat gezien de grote afstanden in Rusland al een behoorlijke klus moet zijn geweest. Hij gaat er de komende jaren mee door, het fotoproject moet klaar zijn in 2018, wanneer Rusland gastheer is van het WK.

 

Natuurlijk doen de foto’s van Novikov onmiddellijk denken aan het geweldige fotoboek Hollandse Velden van Hans van der Meer. Het zou me niet verbazen als Novikov bekend is met Van der Meers werk, de gelijkenissen tussen de Nederlandse en Russische foto’s zijn opvallend. De verschillen overigens ook.

De Hollandse voetbalvelden van Van der Meer roepen vertedering op. Er speelt zich iets af wat op de Russische foto’s ontbreekt: klein, dorpsachtig drama en simpel vermaak. Veel figuranten op die foto’s kunnen nauwelijks voetballen, iedereen weet het, maar wat geeft het. De velden van Van der Meer zijn onderdeel van die folkloristische voetbalcultuur die Nederland tot een echt voetballand maken.

Op de foto’s van Novikov wordt veel meer gevoetbald. Van der Meer zou in Rusland moeite hebben gehad om ‘zijn’ dorpse beelden te vinden. Voor wie zo maar wat wil aanrommelen is in dat uigestrekte land veel minder plek. Rusland is geen echt voetballand. 


FC Volga Rybinsk

Voor een eerder project, FC Volga United, reisde Novikov langs de Volga en bezocht hij wedstrijden van negen clubs die de naam van de rivier dragen.  

Zingende voetbalsupporters op de tribune begeleid door een accordeon? Het gebeurt in Voronezj. Met dank aan Grigori Leps.

in , , ,

De verrichtingen van voetbalvereniging Fakel Voronezj spelen zich grotendeels af buiten mijn gezichtsveld. Vreemd eigenlijk, want ik ben een voetballiefhebber en heb daarnaast nogal een zwak voor Voronezj, sinds ik daar in de heel vroege jaren tachtig zeven maanden woonde aan de Oelitsa Friedricha Engelsa 10A.

Ik heb indertijd ook nooit een wedstrijd bezocht. Omdat mijn verblijf grotendeels in de winter viel – dan ligt de competitie stil - en ook, vermoed ik, omdat de studentenflat qua zang, dans en ander vermaak vrijwel volledig zelfvoorzienend was. We hoefden niet zo nodig de stad in.

Fakel Voronezj speelt tegenwoordig -  ik moest het even opzoeken – in de Tweede Divisie, twee afdelingen lager dan de Premjer Liga. Ik kwam de club, en dan vooral de supporters, weer eens tegen dankzij zanger Grigori Leps. Die is nogal populair en onlangs schreef hij een wedstrijd uit. Maak een eigen uitvoering van zijn onvolprezen lied Een glas vodka op tafel, maak er een filmpje van en stuur het op. Van de beste inzendingen wordt een compilatie gemaakt, de winnaars ontmoeten Leps ook nog in eigen persoon. 

Dat lieten de supporters van Fakel (Fakel betekent gewoon fakkel) Voronezj zich geen twee keer zeggen.

 

Mij lijkt dit vrij uniek. Niet eerder zag ik de harde kern van een voetbalclub een lied zingen op de tribune met begeleiding van een accordeon. De jongen die de supporters qua toonsoort nog een beetje in het gareel probeert te houden, zit rechtsonder (op het filmpje, niet op de foto boven).

Hoe aandoenlijk kan een supportersvak zijn. Kijk ook  naar de zangers die van een blaadje of hun telefoon de tekst meezingen. En het wordt nog aandoenlijker wanneer de camera 180 graden draait. Er zit verder geen hond in dat hele stadion!

De regels van de Leps-zangwedstrijd (inzenden kan niet meer) waren vrij ruim. Je mocht zelfs playbacken. Maar dat was de eer van de harde kern in mijn Voronezj natuurlijk te na. Sta je op de tribune te playbacken, dan wordt je als fanatiek supporter van Fakel Voronezj natuurlijk never nooit meer serieus genomen. (Wat een aardig spandoek hangt er trouwens ook: VUURGEVAARLIJK).

Hier Grigori Leps met het origineel van Een glas vodka op tafel. Afluisteren is niet verplicht. En trouwens, heb je de versie van de supporters eenmaal in je hoofd zitten, dan wil geen andere meer. Overige inzendingen heb ik niet bekeken, de harde kern van Fakel Voronezj is voor mij zo al de kampioen. Wanneer de uitslag bekend wordt gemaakt, weet ik niet, maar ik houd u op de hoogte.

 

Het supportersfilmpje werd gemaakt tijdens de wedstrijd eerder deze maand tegen Sokol Saratov. Wij wonnen met 2-0.