(Eerste publicatie: 24-3-2009)
Je komt soms twee berichten tegen die eigenlijk niets met elkaar te maken hebben, maar die elkaar toch op verrassende wijze aanvullen.
Eerst over Eduard Limonov, de eigenzinnige leider van de Nationaal Bolsjewistische Partij die zich kandidaat heeft gesteld voor de presidentsverkiezingen van 2012. Die kandidatuur zal wel niet worden geaccepteerd, maar voor de volledigheid heeft Limonov zijn programma als toekomstig president alvast maar bekendgemaakt.
Het is een mengeling van goede ideeën (milder strafrecht, afschaffing dienstplicht, volledige mediavrijheid) en minder goede, althans minder reële. “Ik verplaats de hoofdstad naar Zuid-Siberië”, belooft Limonov. Daardoor wordt de ontwikkeling van Siberië bevorderd en de invloed van China in de regio teruggedrongen, schrijft hij. Gevangenen in het gebied zullen na hun straf “actief worden gebruikt” om nederzettingen langs de Chinese grens te stichten. En geen Olympische Winterspelen in Sotsji, maar in de Siberische bergen, bijvoorbeeld in Chakasia.
Ik vind dat een boeiend fenomeen, die wel vaker verkondigde gedachte dat de toekomst van Rusland in Siberië ligt. Limonov noemt Zuid-Siberië zelfs het hart van Rusland. Veilig achter de Oeral, ver weg (en dat is geen toeval) van het verdorven Westen.
Wordt Limonov president, dan krijgt iedereen met Rusissche ouders meteen het Russische staatsburgerschap, onder voorwaarde dat hij of zij zich vestigt in Rusland. En daar komt het tweede bericht om de hoek kijken, dat ik aantrof in de New York Times.
In de jaren twintig vluchtte een aantal Oudgelovigen naar Uruguay. De NYT schrijft over nakomelingen die nu zijn teruggekeerd naar het land van hun voorouders. In Uruguay hebben zij hun tradities bewaard, Russisch is hun eerste taal gebleven. Ze maken gebruik van een overheidsprogramma dat remigratie moet bevorderen. De eerste Oudgelovigen uit Uruguay hebben zich, als een soort verkenners, gevestigd in de regio Vladivostok. De dorpsgenoten in Uruguay zijn klaar voor vertrek.
