———————-

——————

Op een Russisch weblog las ik de aardige klacht dat er zo weinig legendes bestaan over de Moskouse metro. Dat overweldigende, nog altijd uitdijende netwerk, waarvan de eerste stations in de jaren dertig van de vorige eeuw werden aangelegd, leent zich uitstekend voor allerlei mythische verhalen – maar die zijn er dus bijna niet. De blogger riep zijn lezers op om dat hiaat op te vullen. Zelf gaf hij het goede voorbeeld en kwam met een legende waarin een rol is weggelegd voor onze eigen Guus Hiddink. Over de wraak van een verliefde kunstenaar. Waar gebeurd!

————————-

“In 1949 werd metrostation Gorki Park voor Cultuur en Ontspanning (Ringlijn) gebouwd. De vormgeving was toevertrouwd aan de vermaarde Sovjet-theaterkunstenaar Isaak Moisejevitsj Rabinovitsj. Hij was hoofd artistieke vormgeving van het Paleis der Sovjets, dat uiteindelijk niet werd afgebouwd, en was ook betrokken bij de inrichting van het Sovjet-paviljoen op de Wereldtentoonstelling in New York. De leiding twijfelde niet over zijn talent.

Maar vlak voor het begin van de werkzaamheden liet de vrouw van Isaak Moisejevitsj hem in de steek. Ze verliet hem voor een bekende voetballer van het elftal van de Luchtmacht, dat Vasili Stalin als patroon had. De ongelukkige, verliefde Rabinovitsj, een telg uit het gezin van de legendarische kabbalist, van wie een voorvader in de leer was geweest bij Simeon bar Yochar zelf, schrijver van het boek Sefer ha-zoar, besloot daarop wraak te nemen.

Op een van de bas-reliëfs van wit marmer die het station opsieren, beeldde hij een blinde voetballer uit en las bij hem Midras ha-neelam voor. De magie van de kabbala trad in contact met het tetragrammaton van de [afgekorte] naam van het station: TsPKO, wat ertoe leidde dat de Russische voetballers in de eerste plaats uitblonken in ‘culturele ontspanning’. Het team van de Luchtmacht werd korte tijd later ontbonden en de vloek ging over op het nationale elftal.

Het verhaal gaat dat Guus Hiddink voorafgaand aan het duel met de Nederlanders in de kwartfinales [van het EK-2008] persoonlijk naar Moskou is gevlogen en met een zwarte viltstift pupillen in de ogen van de voetballer heeft getekend. De volgende ochtend was daar niks meer van te zien.

Sommige kenners zeggen dat de vloek van de oude man, die zo teder verliefd was op zijn vrouw, niet kan worden opgeheven – hij kan alleen overgaan op een ander object. Een kabbalist vertelde dat er vijf jaar geleden een ritueel heeft plaatsgevonden op station Park voor Cultuur en dat de naam in het geheim is veranderd in Station De Krim – zoals aanvankelijk ooit de bedoeling was.”

——————

Een lezer van het weblog wees in een reactie overigens op het inderdaad opvallende feit dat de contouren en ook de dikte en lengte van de Moskouse Ringlijn een wel erg opvallende gelijkenis vertonen met die van de Hadron deeltjesversneller in de buurt van de Frans-Zwitserse grens. En dat in die versneller deeltjes worden versneld met een energie van 3,5 TeV, via twaalf tussenstations. En hoeveel stations telt de Moskouse Ringlijn? Juist ja! Oftewel: de USSR was al in de jaren dertig bezig met de bouw van een deeltjesversneller. Geen speld tussen te krijgen. Waar de lezer nog aan toevoegt dat mensen die aan de ringlijn wonen vaker last hebben van hoofdpijn en dat de metrotreinen op de bewuste stations steevast 2-4 seconden te vroeg arriveren. De goede man gaat nog zo’n twintig alinea’s door, maar leest u dat vooral zelf. Ik vond het erg overtuigend.