(Eerste publicatie: 29-11-2011)
“Vsem privet iz 19-ogo veka”. U krijgt allen de hartelijke groeten uit de 19de eeuw van Alexander Sergejevitsj Poesjkin.
In het filmpje prijst de nationale dichter van Rusland de vooruitgang van de afgelopen anderhalve eeuw: “klassno u vas” (het is te gek bij jullie). Alleen één ding begrijpt Poesjkin niet: vanwaar toch dat racisme, zo alom aanwezig in Rusland?
Het leek ons FC Zenit wel een goed idee om in het kader van de actie Rusland zonder Racisme de hulp in te roepen van Poesjkin, Ruslands nationale, onomstreden literaire held, afstammeling van een Afrikaanse slaaf. De populaire rapper Noize MC werd erbij gehaald. Als een soort medium brengt hij Poesjkins boodschap over aan de jeugd in het algemeen en de voetbalsupporter in het bijzonder.
Een poging tot exegese:
0.05. Vperjod za Piter! : Vooruit voor Sint-Petersburg!
0.10. Moja kozja ne pochozja na natsjinkoe vatroesjki.
De dichter verwijst naar zijn huid, die niet op de vulling van een wrongelkoek lijkt. Zo’n vulling is wit.
0.24 – 0.34. Hier haalt de dichter herinneringen op aan zijn tijd op het beroemde Lyceum. Hij kreeg daar van domme medeleerlingen te horen dat zijn voorvaderen pas gisteren uit de boom waren geklommen.
Op 0.30 verschijnen varkenskoppen in beeld met in rode letters SVINCHEDY, een samentrekking van varkens (svinja) en skinheads. Dat begrijp ik niet. Varkens is de bijnaam van Spartak Moskou. De supporters van die club zullen de boodschap – indien daarvoor uberhaupt ontvankelijk, wat ik betwijfel – na zoiets zeker niet meer ter harte nemen.
0.34. “Mijn voorvader, de moor Hannibal, zeiden ze, werd in Amsterdam door Peter voor een fles rum gekocht bij geldwisselaars”.
Hier wordt de voetbalsupporter lelijk op het verkeerde been gezet. Die Hannibal werd voor (en niet door) Peter de Grote gekocht in Constantinopel.
0.45. Hier legt de dichter uit dat ze hem dan wel voor van alles hebben uitgemaakt, maar dat hij toch behoorlijk goed terecht is gekomen. En hij verwijst naar een beroemde regel uit eigen werk: Ja pamyatnik sebe vozdvig nerukotvornyi. – Ik heb een monument voor mijzelf opgericht, niet door mensenhanden gemaakt.
0.45. 33 sektor: het vak in het oude Kirov-stadion waar de harde kern zich ophield. In het huidige Petrovski stadion is helemaal geen vak 33 meer, maar de oude naam wordt nog veel gebruikt.
0.46. De dichter legt uit dat professoren hem ‘groots’ noemen, en dat Russisch leren zonder zijn boeken te lezen een doodlopende weg is.
0.52 – 1.11 En dan het refrein, waarin de dichter zich afvraagt waar de dombo’s toch vandaan komen die denken dat Rusland en racisme van hetzelfde woord afstammen. De dichter is tegen jullie, yo!, als je niets moet hebben van mensen die er een beetje anders uitzien. En wat mummel je nou over de Russische cultuur, hier heb je een antwoord van die Russische cultuur, of is Poesjkin geen Russische cultuur soms? Yo!
1.12 – 1.35. Dan volgen er enkele regels over buitenlandse werknemers en studenten, wat je daar dan wel voor last van hebt – als ik het goed begrijp. En iets over nationale dansen, waarvan de portee me ontglipt. (Voor de betekenis van de banaan: googelt u even op banaan Roberto Carlos).
1.22. Een aardig detail: de tattoos op Poesjkins onderarmen. Die zijn ontleend aan de tekeningetjes – niet zelden scabreus - die Poesjkin in de kantlijn van zijn gedichten maakte. Over die tekeningen zijn hele boeken geschreven.
1.40-1.42. Racisme, zegt Poesjkin, laten we over aan de pitekantrop en de avstrapolitek. Dat vond ik even lastig, maar een pitekantrop is een aapmens en een avstrapolitek een uitgestorven geslacht van mensachtigen van een paar miljoen jaar geleden. Waarna de dichter iedereen de groeten doet uit de 19de eeuw.
De commentaren her en der op dit lied zijn nogal, eh, wisselend. “Propaganda van menselijke waarden voor debielen”, las ik ergens. Anderen vinden dat de nationale dichter schandelijk wordt misbruikt, weer anderen menen dat de tekst en het filmpje misschien toch íemand aan het denken zullen zetten.
En ik kwam iemand tegen die schreef dat dat helemaal Poesjkin niet is in dat filmpje, maar Doumbia van CSKA Moskou.
Doumbia
900 days – Jessica Gorters documentaire vol mededogen over het beleg van Leningrad
(Eerste -publicatie: 23-11-2011)
Als u morgen, donderdag, in de gelegenheid bent om de film 900 days te gaan bekijken op IDFA in Amsterdam, doen! Er zijn door de jaren heen heel wat films gewijd aan het 900 dagen durende beleg van Leningrad tijdens de Tweede Wereldoorlog – deze documentaire van Jessica Gorter is een van de betere.
De film laat bejaarde overlevenden aan het woord. Zijn zij overwinnaars en helden, zoals zij steevast werden en worden gepresenteerd in de Sovjetunie en Rusland? Of zijn zij slachtoffers, getraumatiseerd zoals ook de overlevenden van de concentratiekampen dat zijn? In Rusland is dat een zeer ongemakkelijke vraag. Massale heroïek en triomf voeren in de geschiedschrijving van de Tweede Wereldoorlog de boventoon, terwijl Gorters documentaire aan individueel leed raakt. De film roept een diep mededogen op met de oude overlevenden. Dergelijk mededogen met het individu werd in de Sovjetunie nimmer aangemoedigd en in het Rusland van nu ligt ook nog altijd de nadruk op het massale heldendom.
Ik ga de verhalen uit 900 days niet navertellen. Een enkel voorbeeld: een van de geportretteerde overlevenden wordt gevraagd welk geluid hem het meest is bijgebleven uit die ellendige dagen. En hij vertelt hoe een man op straat iets onverstaanbaars tegen hem zei en daarop dood neerviel. Het waren diens laatste woorden geweest. “Dat geluid kan ik niet reproduceren”, zegt de oude man met vochtige ogen.
Het is gezien het bovenstaande een ondergeschikt punt, maar als liefhebber van Sint-Petersburg zeg ik het toch maar: de beelden van de stad in 900 days zijn schitterend. De winterbeelden zijn misschien wat somber en zwaar aangezet, maar sluiten daarmee wel aan bij de vertelde verhalen. De camera kruipt tijdens de gesprekken zeer dicht op de oude mensen. Ik zal hun gezichten niet snel vergeten.
Op Facebook zijn de ‘avonturen’ van de film te volgen. Over twee weken is de première in Rusland. “Helaas niet in Sint-Petersburg, maar in Moskou”, vertelde Jessica Gorter na de vertoning van woensdag in Amsterdam.
Update: 900 days is gekozen tot beste Nederlandse documentaire op IDFA 2011.
De Apollo van het Bolsjoj Theater – met of zonder vijgeblad?
(Eerste publicatie: 1-1-2011)
Het is niet mijn gewoonte, maar ik heb nu toch uitgebreid zitten staren naar wat Apollo tussen zijn benen heeft zitten, hier op het bankbiljet van 100 roebel:
Geen twijfel mogelijk, zijn mannelijke rijkdom (мужское богатство), zoals de Russen dat zo aardig omschrijven. Open en bloot.
Het Apollo-beeld van het bankbiljet staat in het echt zo’n twintig meter boven de ingang van het Bolsjoj Theater in Moskou. Het beeld werd in Sint-Petersburg gegoten naar een model van beeldhouwer Pjotr Klodt (Петр Клодт) en werd in 1856 op zijn huidige plaats getakeld. Het Bolsjoj Theater werd de afgelopen jaren grondig gerestaureerd. Ook Apollo werd daarbij onder handen genomen en hier hebt u het resultaat. Ik hoef u geen tweede keer te vragen om even tussen zijn benen te kijken…
We hebben hier overduidelijk te maken met een discrepantie tussen de Apollo van het bankbiljet en de Apollo van het Bolsjoj. Waar komt dat vijgeblad opeens vandaan? Daarover werd de afgelopen dagen op Russische weblogs druk gediscussieerd. Vanwaar die plotse preutsheid? Of was dat blad al door beeldhouwer Klodt aangebracht? Maar – een goede vraag - je slooft je als beeldhouwer toch niet uit op zo’n fysiek detail om het vervolgens af te dekken? Op foto’s uit de Sovjet-tijd prijkt Apollo zónder vijgeblad. Was het er misschien ooit een keertje afgevallen? Of bewust verwijderd? Maar wanneer dan en waarom?
De restaurateurs zeggen dat zij zich gebaseerd hebben op afbeeldingen van voor 1917. Daarop staat Apollo met blad. Ook waren er op het beeld zelf sporen zichtbaar van de bevestigingen. Omdat de oude afbeeldingen niet van beste kwaliteit waren, moesten de restaurateurs bij het vervaardigen van het nieuwe vijgeblad deels een eigen koers varen. Andere vijgebladen – onder meer op de fontijnbeelden in Peterhof – dienden daarbij als voorbeeld. De vraag wanneer nou precies het originele blad is verdwenen, blijft vooralsnog onbeantwoord.
Ik ben nu erg benieuwd naar de biljetten van 100 roebel die nieuw gedrukt gaan worden. Het eerste wat ik doe als ik een vers exemplaar in handen krijg is: even kijken tussen de benen van Apollo.
Overigens is beeldhouwer Pjotr Klodt vooral bekend van zijn paardenbeelden op de Anitsjkov brug in Sint-Petersburg. Daar staan vier wilden paarden die door vier mannen worden getemd. Vijgebladen daar zouden een argument zijn geweest in bovengenoemde discussie, maar de mannelijke rijkdom is op de Anitsjkov brug vier keer zedig bedekt met een doek. De hengstenrijkdom is – met enige moeite – wél zichtbaar, maar dat telt niet, lijkt me.
En tenslotte nog een kwisvraagje: de Anitskjov brug werd vroeger ook wel Brug van de Achttien Ballen genoemd. Waarom? Het antwoordt krijgt u hier over enkele dagen.
Antwoord: vroeger stond er een agent bij de brug op wacht. Tel zijn rijkdom op bij die van de bronzen mannen en de paarden en je komt aan achttien stuks.
Vijf kleine bestemmingen voor een wandeling in Sint-Petersburg
(Eerste publicatie: 17-10-2011)
Waarom stuit ik toch steeds op de leukste wandelbestemmingen in Sint-Petersburg, terwijl ik thuis in Hilversum achter de computer zit… Met knarsetandend gemoed zet ik er een paar voor u op een rijtje. (Ik trof ze aan op de onvolprezen site etovidel.net.)
Het meest verassend zijn natuurlijk die plekjes waar je zelf jaren langs bent gelopen, zonder ze op te merken. Ik durf er wat onder te verwedden dat onderstaand stukje stadsfolklore voor alle Petersburg-liefhebbers uit mijn kennissenkring nieuw is:
Reclame uit de Sovjet-tijd, links aan het begin van de Bolsjaja Konjoesjennaja, het best te zien vanaf de Nevski. Of eigenlijk: een wegwijzer, naar het vroegere warenhuis DLT, aan het einde van de straat.
Een glazen ijsblok als monument, op een plek waar in de oorlog water werd geput. (Politechnitsjeskaja ul. 25):
In Tsarskoje Selo is een kerkhof te vinden (wel even zoeken!) voor de paarden van de tsaren. Dit is uit hetzelfde genre: een huisdierenkerkhof, maar dan in Sint-Petersburg (Rybinskaja ul. Zie hier voor een routebeschrijving.):
Een monumentje voor de stekelbaars. En waarom ook niet. Aan de kade van het Obvodni kanaal, ter hoogte van de Blauwe brug. De stekelbaars hielp de inwoners van Leningrad de hongersnood te overleven tijdens het beleg in de oorlog. Men vond een monumentje daarom gepast:
En voor de afwisseling een stukje Sint-Petersburg in Amsterdam: het stadswapen (een zee- en rivieranker, want Sint-Petersburg is een zee- en rivierhaven) op de gevel van het Centraal Station:
De binnenplaats met de mozaïeken van Vladimir Loebenko
(Eerste publicatie: 7-9-2011)
De ene binnenplaats van Sint-Petersburg is de andere niet. Onlangs zat ik er op eentje gevangen. Ik wilde een kunstobject bekijken dat niet meer bleek te bestaan - vernield door de bewoners. Die waren de groeiende stroom ongevraagde bezoekers zat. (Zie hier.)
Hoe anders was het gisterenmorgen op de binnenplaats aan de Fontanka 2. Daar was het gezochte kunstwerk nog nadrukkelijk aanwezig, het werd zelfs net opgeknapt. En toen ik na een tijdje de binnenplaats verliet, werd me door een dame nog nageroepen dat ik vooral moest opschrijven ‘dat het gratis was!’
De vrolijke mozaïeken op de binnenplaats zijn het werk van Vladimir Loebenko, een gedreven man, dat kan niet anders. Niet alleen is hij de oprichter van de Kleine Kunstacademie voor kinderen, gelegen aan de binnenplaats, maar ook – ik citeer zijn site: “Kunstenaar-monumentalist, pedagoog. Filosoof die zijn hele leven en werk heeft gewijd aan het dienen van de harmonie en de door hem ontdekte kernwaarheid of, in wetenschappelijke taal, de kern van de ontwikkelingspiraal van de dialectische wereld en de systeemstructuren”.
De lessen op de academie (‘gratis!’) zijn gebaseerd op Loebenko’s theorieën – waarbij ik maar hoop dat hij de kinderen toch vooral gewoon lekker laat knippen en plakken. De resultaten schijnen in elk geval verbluffend te zijn – zie Loebenko’s site, waar ook zijn pedagogische ideeën tot in detail staan uitgelegd.
Maar misschien bekijkt u liever nog een paar foto’s.
Genoemde site bevat verder het levensverhaal van Loebenko, met natuurlijk ook – en opnieuw in detail - het artistieke pad dat hij heeft afgelegd. Ik ga dat hier niet allemaal uit de doeken zitten doen, want het is nogal wat, alles bij elkaar.
Nou goed, een paar citaten – ze contrasteren zo leuk met die vrolijke mozaïeken:
- “Zijn vader was oorlogsvlieger, zijn moeder werkte bij de KGB. Tegen de tijd dat het gezin zich definitief in Sotsji vestigde, werd zijn vader ambtenaar op de paspoortafdeling en zijn moeder huisvrouw”.
- “Het vuur van de ontdekker, het doel dat hij zich als kind gesteld had om een groot kunstenaar te worden, zijn nieuwsgierige geest, en zijn voortdurende artistieke zoektocht, leidden op zijn 28ste tot de ontdekking van het Systeem van de kernwaarheid, van het systeem van de perceptie van de visuele omgevingen als eenheden van de veelheid aan invloeden.”
- “In de jaren dat de USSR uiteenviel, verzorgde hij het project ‘Vredesambassadeur’, dat als doel had om de Slaven van Oekraïene, Rusland en Wit-Rusland met elkaar te verzoenen.”
U kunt op de site nog veel meer lezen (onder meer over de vele vijanden van Loebenko en het verraad van zijn twee zonen). U kunt ook een keertje naar de binnenplaats aan de Fontanka 2 komen en er gewoon genieten van al die aardige mozaïeken
De bewoners van de binnenplaats contra de toren van de apotheek van Pehl
(Eerste publicatie: 4-9-2011)
Kent u de apotheek van Pehl? Moet u beslist eens een kijkje gaan nemen. Een mooi gebouw met een fraai interieur, gelegen aan de Zevende Lijn op het Vasili eiland in Sint-Petersburg. Loopt u vooral ook even om het gebouw heen en probeer, via de Dneprovski-steeg, de binnenplaats op te komen. Ik waarschuw wel: komt u de binnenplaats op, dan wil dat niet zeggen dat u er ook weer afkomt.
Op de binnenplaats van de apotheek van Pehl staat een toren waar tot vrij recent niet veel mensen van wisten. De toren, een restant van een laboratorium, werd in de jaren negentig door een lokale kunstenaar overdekt met cijfertjes, op elke baksteen één.
En zo stond die cijfertoren daar, een beetje plomp, een beetje verloren, weggedrukt in een hoek. Ik nam er ooit al eens foto’s, maar ik was in de buurt en dacht: ik ga weer eens kijken. Dat werd nog een heel avontuur.
De toren blijkt de laatste jaren te zijn uitgegroeid tot een soort bedevaartsoord. Er worden legendes over verteld, waarvan de simpelste nog is dat de cijfers af en toe spontaan veranderen. En sta jij daar op dat moment bij, dan wacht je een fortuin. Waar of niet, de bewoners waren het groeiend aantal onbevoegden op de binnenplaats zat en plaatsten een groot hek.
Vlak voor me werden drie jeugdige bedevaartgangers afgepoeierd door bewoners die net door het hek naar binnen gingen. De drie dropen af. Ik niet en even later hield een andere bewoner bereidwillig (iets té bereidwillig, bedenk ik nu), het hek voor me open.
Ik liep de binnenplaats op en zag de toren. Zonder cijfers. Ze hadden ‘m overgeschilderd!
Teruglopend, nog steeds op de binnenplaats, zag ik op de deur van het portiek vlakbij het hek een verzoek staan: niet bellen en niet kloppen. Onder de bel hing ook nog een briefje. Dat ziet u op de foto hieronder. Ik ga dat niet vertalen, maar neemt u van mij aan dat het een vrij overtuigend verzoek is om inderdaad niet aan te bellen of te kloppen.
Even later werd de reden van dat verzoek me duidelijk. Het hek zat potdicht! Onbevoegden komen de binnenplaats niet op en ook niet af! Het aantal gevangen bedevaartgangers moet aanzienlijk zijn, en wat doen die? Aanbellen natuurlijk bij de dichtstbijzijnde deur. Of ze er even uitgelaten kunnen worden.
Ik besloot mijn straf lijdzaam uit te zitten. Dat duurde vijf minuten, toen kwam er een bewoonster langs. Ze hield het hek voor me open. Twee nieuwe bedevaartgangers glipten naar binnen - ik had ze gewaarschuwd, ze wisten van het gevaar! Ik maakte nog wat foto’s en even later kwamen de twee teruggelopen, tot aan het dichte hek. Gevangen. Ik kon niks voor ze doen en heb ze aan hun lot overgelaten.
Hier nog een filmpje met een vorig, minder stevig hek. Te zien is hoe een bewoonster een groep bedevaartgangers met uitgestreken smoel vertelt dat de toren is ingestort. Helemaal niks van waar! (Wat die twee mannen in uniform met pistool daar doen, weet ik niet. Het lijkt mij geen zuivere koffie.)
De gênante aftocht uit Sint-Petersburg van gouverneur Matvijenko - 3
(Eerste publicatie: 22-8-2011)
Een prachtige afsluiting van de verkiezings-farce in Sint-Petersburg, waar mevrouw Valentina Matvijenko gisteren een zetel won in het bestuur van twee lokale kiesdistricten. Zo’n zetel had ze nodig om senator in Moskou te kunnen worden. (Over de achtergrond en de lachwekkende machinaties rond de verkiezingen schreef ik hier en hier.)
Kijkt u naar deze korte reportage van Pjaty Kanal, het lokale tv-station van Sint-Petersburg. Het vrolijke venijn zit in de staart, waar de nieuwslezeres zich verspreekt. Het resultaat is zo clownesk, en haar reactie zo passend, een betere illustratie van de poppenkast van de afgelopen dagen is moeilijk denkbaar.
De lezeres wil uitleggen dat de gouverneur van Sint-Petersburg (mevrouw Matvijenko dus) een mandat depoetatski (een mandaat als gedupteerde) nodig heeft om in de senaat te komen. In plaats van mandat depoetatski zegt ze echter: depoetat mandatski: Shtoby stat senatorom gubernatoru severnoi stolitsy neobchodim depoetat mandatski… Mevrouw Matvijenko, vertelt de nieuwslezeres dus, kan niet zonder gedeputeerde Mandatski...
Die nieuwslezeres - het wordt nu even persoonlijk - is niet mijn type, maar ik zou met haar een beste borrel kunnen drinken. Dat woordje oj!, en die onderdrukte lach aan het eind!
De gênante aftocht uit Sint-Petersburg van gouverneur Matvijenko - 2
(Eerste publicatie: 22-8-2011)
Graag kom ik nog even terug op de verkiezingsavonturen van Valentina Matvijenko in twee kleine kiesdistricten in Sint-Petersburg. Mevrouw de gouverneur behaalde gisteren in beide districten meer dan 95 procent van de stemmen en kan daarmee weggepromoveerd worden naar Moskou. (Over de achtergrond van haar vertrek en de machinaties bij de verkiezingen schreef ik eerder.)
Mijn complimenten voor het team-Matvijenko! Zoveel schaamteloosheid – je moet het maar kunnen. Ik pik er één dingetje uit: de agit-babka, een menselijk wapen (babka = oud vrouwtje) dat je – doorgaans tegen betaling – kan inzetten waar nodig. Je kan ze met bussen tegelijk aanvoeren, het kan ook in kleinere aantallen.
Hier ziet u zo’n agit-babka:
Op 17 augustus verwelkomde zij mevrouw Matvijenko in het kiesdistrict Petrovski, waar vier dagen later de verkiezingen zouden plaatsvinden. Een ontroerend beeld.
Dan twee daagjes eerder, 15 augustus. Politicus Boris Nemtsov is naar het district gekomen om te protesteren tegen het kiezersbedrog. Zijn auto wordt tot staan gebracht en hij moet mee naar het bureau. En kijk eens wie we daar hebben! Onze agit-babka, nu zonder bloemen, maar met verwensingen aan het adres van Nemtsov.
Op het filmpje zien we haar (op 0.10) nog net uit een auto stappen die achter de politie aanreed. Als een soort vip-babka, met volledig verzorgd vervoer. Even later krijgt ze gezelschap van nog twee babka’s (zaten die ook in die auto?) en samen vormen ze een quick reaction force waartegen de dame die (op 0.59) Nemtsov wil verdedigen, kansloos is.
Wat ik me nou afvraag: Verenigd Rusland, de partij van Matvijenko (en van premier Poetin en president Medvedev) heeft bij zo’n lokale verkiezing alles onder controle, op één ding na: internet. Daar gieren de verhalen rond over het machtsmisbruik. Halen ze daar bij Verenigd Rusland hun schouders over op? En zo ja, hoe lang nog? Blijft het Russische internet de vrijplaats die het nu nog is?
De gênante aftocht uit Sint-Petersburg van gouverneur Matvijenko - 1
(Eerste publicatie: 18-8-2011)
De verkiezingen voor de Doema, het Russische parlement, in december, werpen hun schaduw vooruit. Voor gouverneur Valentina Matvijenko van Sint-Petersburg heeft die schaduw de vorm aangenomen van een gênant schimmenspel met als ingrediënten: incompetentie, arrogantie en lafheid. Plaats van handeling: twee kleine kiesdistricten in Sint-Petersburg.
Matvijenko is in Sint-Petersburg, verdiend of onverdiend, bijzonder impopulair. Zo impopulair dat ze bij de Doema-verkiezingen wel eens een blok aan het been zou kunnen worden voor haar partij Verenigd Rusland, de partij van president Medvedev en premier Poetin. Tijdig wegpromoveren, moet men gedacht hebben. En Valentina kreeg de post aangeboden van voorzitter van het Hogerhuis…
Daar moest ze over nadenken. Op papier een machtige post, voorzitter van het Hogerhuis, maar in feite ben je daar als politicus uitgerangeerd. Na enig aandringen van Medvedev ging Matvijenko akkoord. O ja, een klein detail nog (het heeft er alle schijn van dat men dat even was vergeten): om voor het Hogerhuis in aanmerking te komen, moet je eerst ergens in een vertegenwoordigend orgaan zijn gekozen! Om veilig te worden weggepromoveerd, moest Matvijenko zich plots onderwerpen aan in potentie gevaarlijke (denk aan haar geringe populariteit) verkiezingen. Dat gaat gebeuren op zondag 21 augustus.
Voor deze electorale vuurproef werden in het geheim twee Petersburgse kiesdistricten uitgekozen: Petrovski en Krasnenkaja Retsjka. Waarom meteen twee districten? Dat is een kwestie van risicospreiding. Gaat het in Petrovski mis, dan heb je Krasnaja Retsjka nog. Dát er iets misgaat, is overigens niet waarschijnlijk. Matvijenko’s kandidatuur voor een lokale bestuurszetel - net als het feit dat er in beide districten verkiezingen zouden komen! - werd pas bekend nadat de deadline voor de registratie van kandidaten was verstreken. De oppositie had het nakijken. De dappere Matvijenko, de machtigste vrouw van Sint-Petersburg, vindt komende zondag in beide districten slechts een paar vage figuren uit haar eigen partij tegenover zich.
(De amateuristische wijze waarop men probeerde aan te tonen dat de lokale verkiezingen wel degelijk op tijd waren aangekondigd, is een verhaal apart. De details daarover vindt u – in het Russisch – hier.)
Intussen worden kosten noch moeite gespaard om Valentina Matvienko inderdaad veilig op een bestuurszetel in Petrovski en/of Krasnenkaja Retsjka te laten landen – waar ze overigens niet hoeft te blijven zitten. De wet staat haar toe om meteen naar het Hogerhuis in Moskou te vertrekken. Politicus Boris Nemtsov, die de wijken inging om kiezers te wijzen op het bedrog, belandde meteen op het politiebureau. Kiezers worden naar de stemlokalen gelokt, waar ze – in de beste Russische tradities - met van alles gunstig worden gestemd. Volgens de site sint-petersburg.ru kan men de kinderen meenemen voor een gratis medisch consult en worden er gratis kaartjes uitgedeeld voor een concert van het staatsensemble Pesnjari uit Wit-Rusland. Dat komt wel goed komende zondag, met Valentina Matvijenko.
Rest nog de vraag waarom gouverneur Matvijenko zo weinig geliefd is. De belangrijkste redenen: de recente strenge winters en haar eigen zoon. Niet voor het eerst onder Matvijenko bevond Sint-Petersburg zich dit jaar in de greep van sneeuw en ijspegels. Het onvermogen van de stedelijke diensten om wegen en trottoirs begaanbaar en veilig te houden (vallende ijspegels zijn levensgevaarlijk), wordt haar persoonlijk aangerekend. Matvijenko’s zoon Sergej heeft zich sinds zijn moeder in 2003 gouverneur werd, opgewerkt van een onbetekenend zakenmannetje-met-strafblad tot puissant rijk hoofd van een omvangrijk zakenimperium. Zuivere koffie of niet (ik steek mijn hand voor Sergej niet in het vuur), in Rusland, waar venijnige afgunst nooit ver weg is, is een dergelijke loopbaan van de zoon geen aanbeveling voor de moeder die een hoge post bezet.