Adele belt een verkeerd nummer en treft een Russische oma. (Inclusief suffix-pareltje.)

------------------------


Flauw? Ja, een beetje wel. Maar hoe flauw het ook mag zijn, er zit wel een taalkundig pareltje tussen verscholen. 

Over dat pareltje zo meteen meer. Eerst even de manier waarop de oude dame haar bijdrage aan het gesprek begint, dat mag er ook zijn. Eén woordje slechts, twee keer kort achter elkaar uitgesproken – maar die intonatie! Чего-чего .... Er bestaat geen – ik ga met mijn tijd mee - emoticon dat de mengeling van verbazing en agressie kan vangen die hier door de telefoonlijn op Adele wordt afgevuurd. Waarmee ik maar wil zeggen, beste leerlingen, de juiste intonatie vinden is in een vreemde taal niet zelden net zo moeilijk als de woorden kiezen die naadloos passen bij uw betoog..


De oogst aan nieuwe woorden en uitdrukkingen in dit filmpje blijft voor mij – ik zeg het met enige trots -  beperkt tot één enkele prachtcombinatie, een parel: “Мне твоя иностранщина не нужна, бл*”.

Met het suffix –щина kan je leuk knutselen in het Russisch. Telkens levert het een fraai voorbeeld op van de compactheid die het Russisch zo mooi en vaak ook zo lastig maakt. Je herkent en begrijpt zo’n combinatie meestal meteen, maar er zélf opkomen … Иностранщина, ik had het zelf never nooit bedacht.

Het suffix –щина kan worden toegevoegd aan de woordstam van een bijvoeglijk naamwoord of die van een persoon. (En aan een stadsnaam, maar dat laten we hier verder buiten beschouwing.) Adele krijgt in haar telefoongesprek een voorbeeld van de eerste variant te horen: иностранщина is afgeleid van иностранный/buitenlands. Een voorbeeld van de tweede variant is достое́вщина, dat is afgeleid van Dostojevski. Bij beide varianten geeft het suffix meestal een negatieve klank aan het woord. “Мне твоя иностранщина не нужна zou je kunnen vertalen met: Wat moet ik met die buitenlandse zooi van je. (Talloze andere varianten zijn uiteraard denkbaar.)  Van достое́вщина (let op: met een kleine letter) zou je, een beetje afhankelijk van de context, kunnen denken aan: dat overloze Dostojevski-gedoe.    

De tekst van de Russische gesprekpartner komt uit een ander filmpje. Ik voeg dat, met enige aarzeling, hieronder toe. Ze wordt er ingeluisd door iemand die allerlei computertaal gebruikt en wordt iets te veel voor gek gezet. Al is de verwarring over мыло (mylo) wel weer aardig. In gewoon Russisch betekent dat zeep, maar het kan tegenwoordig ook e-mail betekenen. “Ik heb toch geen zeepfabriek!”, roept de geplaagde dame op een gegeven moment uit.

De ideale binnenplaats van Igor Popov - 2

---------------------

U had van mij nog tegoed een nadere bespreking van het schilderij Onze binnenplaats van Igor Popov, uit 1964. (Zie deel 1). Uitgebreid ga ik dat niet doen, ik wijs bij de uitvergrotingen hieronder op een paar dingen die me, als relatieve buitenstaander, opvallen.

Rechts van de grijze auto gaat een bruidspaar naar binnen. Een paar meter achter hen wordt een vrachtwagen met huisraad uitgeladen; een verhuizing, waarbij ik me voorstel dat een jong gezin de kommoenalka achter zich heeft gelaten en voor het eerst een eigen flatje krijgt. Minder goed te zien is het tafereel achter de kale boom. Gezien het soort busje dat daar staat, denk ik dat daar een groepje mensen zich opmaakt voor een tocht naar het kerkhof. De kist met de overledene zal zich daar ergens in dat groepje bevinden of moet nog naar buiten worden gedragen.

Deze combinatie van taferelen is karakteristiek voor het schilderij. Popov heeft allerlei gebeurtenissen afgebeeld die elk voor zich reëel zijn, maar die het gehele beeld iets irreëels geven doordat hij ze tegelijkertijd laat plaatsvinden. Let bijvoorbeeld ook op de drie scholieren die rechtsboven de binnenplaats op komen lopen. Die lijken mij rechtstreeks uit school te komen, terwijl hun leeftijdgenootjes vrolijk aan het spelen zijn. (Al zou dit ook verklaard kunnen worden door de verschillende lestijden die gangbaar waren.) Mooi vind ik verder de moeder-met-kinderwagen links op het bankje. Die zit rustig te lezen, wat ik een Nederlandse moeder niet zo snel zie doen in de sneeuw.

Een gebakerde baby. Op zich niets bijzonders, maar ik kwam dat beeld tegen op meerdere schilderijen van Popov. Op Onze binnenplaats zelfs twee keer, ook rechts van de kale boom. Waar, zie ik nu (iets naar rechts), ook nog iemand wasgoed staat op te hangen. De mannen hieronder spelen een potje domino. Geen fles te zien, maar het zou me niet verbazen als er toch af en toe een glaasje rondgaat.      


Verder is dit natuurlijk vooral een schilderij voor Russen die zo’n binnenplaats zelf nog hebben meegemaakt. Die zien er ongetwijfeld veel meer op dan ik. Op internet roept het in elk geval een golf van nostalgische reacties op, met als grootste gemene deler (niet verrassend) dat ‘vroeger alles beter was’. Op een site van de Russisch-Orthodoxe kerk wijdt een geestelijke een lang artikel aan het schilderij. Hij ziet er een wereld in van oprechte eenheid, die verloren is gegaan door de ontwrichtingen van de jaren negentig en de opkomst van de moderne technologie, met name het internet. Dat wereldwijde net, aldus de geestelijke, biedt een platform aan mensen die een nieuw soort eenheid trachten te smeden, gebaseerd op kwaadaardigheid en agressie. Die nieuwe, vijandige krachten hebben Rusland overspoeld sinds de grenzen zijn opengegaan. Maar gelukkig, en dat is te danken aan de Kerk, zien we de laatste jaren een wedergeboorte van “een geestelijke en morele saamhorigheid en eensgezindheid, met als basis de liefde voor het Vaderland, voor Rusland […].” Steeds meer mensen, aldus nog steeds de geestelijke, hebben genoeg van de “complete tolerantie” (вседозволенность), en komen in verzet tegen de krachten die Rusland vreemd zijn, “omdat ze begrijpen dat wij een bijzondere basis hebben voor een eigen eenheid.”

Waarna ik me zou kunnen verliezen in tegenwerpingen over die “complete tolerantie”, me boos zou kunnen maken over dat niet uit te roeien Russische waanidee dat die “complete tolerantie” de basis vormt van een Westerse samenleving als de Nederlandse. Maar dat doe ik niet. Ik kijk liever nog even naar die aardige binnenplaats op het schilderij van Igor Popov.

Manhoff meets Denejka – nieuwe beelden uit het foto- en filmarchief van een Amerikaanse diplomaat in het Moskou van de jaren 50.

-------------------

En hier is alweer deel twee over de foto’s en films van Martin Manhoff, de Amerikaanse diplomaat die in de jaren 1952-1954 in (vooral) Moskou zijn camera de vrije loop liet. De belangrijkste beelden uit Manhoffs archief – die van de uitvaart van Stalin – zaten in deel één (hier en hier), maar ook nu is er weer veel boeiends te zien.  

Mijn favoriete foto is dit keer die van de traditionele estafette door de straten van de hoofdstad, boven aan dit stukje. Ik schreef eerder over die stratenloop, waar gemengde teams aan meedoen. Rechts komt een loopsters aan, in het vak staat de loper klaar die het stokje gaat overnemen. Van eenzelfde moment maakte Aleksandr Denejka onderstaand schilderij, dat tot mijn – ik ben consequent – favoriete schilderijen uit de Sovjettijd behoort.

A. Dejneka: Estafette op Ringweg B (1947)

De estafette is ook te zien bij de filmbeelden hieronder. Ook hier geven loopsters (belangstellend gadegeslagen door twee geüniformeerde ordebewakers) hun stokje over aan lopers. Duidelijk is te zien dat je voor deze wedstrijd een behoorlijk niveau moest hebben – simpele liefhebbers verschenen hier niet aan de start.


Tot slot van deze aflevering nog een aantal foto’s.

Leeszaal. Locatie onbekend.

 

Hier deel drie.   

De ideale binnenplaats van Igor Popov - 1

---------------


Het eerste waar bovenstaand schilderij mij aan deed denken, waren die overvolle legpuzzels van Jan van Haasteren; tekeningen van drukke straten en pleinen waarop van alles gebeurt, waar je lang naar kan kijken en dan steeds iets nieuws ontdekt. De titel van het schilderij is Onze binnenplaats, het is van Igor Aleksandrovitjs Popov en stamt uit 1964. Popov (1927-1999) woonde een groot deel van zijn leven in Moskou en ik neem aan dat de binnenplaats in kwestie zich daar ook bevond.

De schilder Popov kende ik niet. Ik vermoedde te maken te hebben met een kunstenaar die vooral (of in elk geval: ook) als illustrator werkzaam was geweest. Dat had ik helemaal mis, al duurde het even voordat ik daar zeker van was. Een bescheiden zoektocht bracht me aanvankelijk vooral in verwarring. Zo stuitte ik op onderstaande werken, gemaakt in dezelfde periode als Onze binnenplaats, ook van Igor Popov. Maar was dat wel dezelfde Igor Popov?

Igor Popov - Vissers uit Galitsj. (1969)

Igor Popov - Chomoetovaja voor het werk. (1966) [Chomoetovaja=vissershut?] 

Igor Popov - Hoogwater (1966)

Je hoeft geen geoefend oog te hebben om te zien dat deze drie schilderijen qua sfeer en ‘diepte’ sterk afwijken van het vrolijke Onze binnenplaats. Ze doen in elk geval niet denken aan de puzzels van Jan van Haasteren. De ‘sombere Popov’ deed zijn inspiratie op in de provincies Komi en Kostroma. Lagen hier werken van twee verschillende personen voor? Of had een en dezelfde Igor Popov gewoon af en toe behoefte om ook eens wat luchtigers op het doek te zetten? Om even uit te rusten van al die donkere kleuren?

Of dat laatste het geval was, weet ik niet. In elk geval kwam ik al snel nog een paar schilderijen tegen waar ook de naam Igor Popov onder stond, ook gemaakt ver buiten de grote stad, maar die een stuk dichter in de buurt komen van Onze binnenplaats.           

Igor Popov - Groot zonnig dorp in de sneeuw. (1968)

Igor Popov - Avond voor de feestdag. Bolsjaja Pyssa. (1967)

Igor Popov

Is Groot zonnig dorp in de sneeuw al een opgewekt schilderij (zien we daar een poezekopje op de baal hooi in het midden?), Avond voor de feestdag is dat helemaal. Ook hier zien we, net als op Onze binnenplaats, luchtige tafereeltjes, al zijn die veel minder talrijk en zorgen ook de houten huizen bovenin toch ook nog voor een wat sombere achtergrond. Het miniatuur-vrouwtje midden-links houdt een in een rood doek gewikkeld kind in haar armen, een terugkerend beeld in het werk van Popov. Eén en dezelfde Popov, want zo veel was me nu wel duidelijk: figuurlijk kan je misschien wel spreken van twee verschillende schilders, maar alles hierboven is het werk van één persoon.          

Waarna we overgaan tot de bespreking van Onze binnenplaats (met onder meer een bijdrage van de Russisch-Orthodoxe kerk) - maar dat gebeurt in deel 2. (Vanwege een verblijf van mij  elders, moet u daar misschien wat langer op wachten dan gebruikelijk.)

Deel 2.

Wij bezingen vandaag de buste van Poklonskaja – zingt u allen mee?

-----------------


Al een tijdje geen vrolijk lied meer gehad op dit weblog …

Maar gelukkig is daar Natalja Poklonskaja, ex-officier van justitie op de Krim, tegenwoordig Doema-lid in Moskou. Zij kon onlangs melden dat het borstbeeld (buste, zo u wilt) van de heilig verklaarde Nicolaas II in Simferopol op de Krim vocht had afgescheiden. Het Russisch heeft een mooi woord voor dat verschijnsel: мироточение / mirototsjenie, waarbij miro staat voor heilige olie.       

Poklonskaja heeft zich al eerder opgeworpen als een soort belangenbehartiger van Nicolaas II. Zo kwam zij vorig jaar bij de herdenking van slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog opdraven met een afbeelding van de ruim voor die oorlog vermoorde tsaar. Dat gaf nogal wat ophef, net als nu haar mededeling over het vochtverlies van de tsaar in Simferopol. Het inspireerde de Oekraïense groep Mirko Sablitsj tot onderstaand lied, waarin nadrukkelijk wordt gesuggereerd dat de obsessie van het parlementslid met Nicolaas II niet zozeer voortvloeit uit religieuze gevoelens, maar veeleer een kwestie is van hormonen.

Poklonskaja loopt mee in het zogeheten Onsterfelijke Regiment

Poklonskaja loopt mee in het zogeheten Onsterfelijke Regiment

Mirko Sablitsj gebruikt graag melodieën uit bekende films. In dit geval is dat de film Иван Васильевич меняет профессию uit 1973. Het bewuste lied zong ik regelmatig - in de originele versie - met mijn kamergenoten op de studentenflat in Voronezj, ergens vroeg in de jaren tachtig. Dat maakt het geheel voor mij nog aardiger. Nu, vele jaren later, schrapen wij weer de keel en ....

 

Liedje over de buste van Poklonskaja

Зелёною весной
Проблемы с головой
Нередко у Наташи случалися.
In het groene voorjaar,
Krijgt Natasja niet zelden
Problemen met haar hoofd.

Царь-батюшка во сне
На голубом слоне
Не раз являлся нашей раскрасавице.
Meer dan eens verscheen vadertje
Tsaar op een blauwe olifant in de dromen
Van onze prachtmeid

Однажды, после таких распутств
У детки замироточил бюст
Op een keer, na al die losbandigheid
Begon de buste van ons kindje olie te zweten

Кап-кап-кап: давай бегом в больницу
Ту, где могут подлатать чердак.
Drup-drup-drup, als de wiedeweerga naar het ziekenhuis
Dat ene, waar ze je bovenkamer kunnen reparen

Кап-кап-кап: пусть там тебе приснится
Граф Толстой (Тёма), Лермонов (c Чацким),
без уколов тут никак
Droom daar maar van graaf Tolsoj (Tjoma) en Lermontov (met Tsatski)
Zonder injecties is dit niet op te lossen

А скоро месяц май
И снова Николай
В бессмертный полк к Наташе набивается
En binnenkort is het mei
Dan dringt Nikolaj zich bij het Onsterfelijk Regiment
weer op aan Natasja.

Ведь без него никак
Не взяли бы рейхстаг
Want zonder hem gaat het echt niet
Hadden ze nooit de Reichstag ingemomen

Такая вот мирня расточается.
Zulk oliedom gelul wordt er dus rondgestrooid

Гундяев от счастья расцветёт,
Вся паства билеты в Крым берёт!
Goendjajev begint te stralen van geluk
De hele kudde koopt tickets voor de Krim

Кап-кап-кап! Из бюста доят миро,
Капают рублики "на храм".
Drup-drup-drup! Ze melken heilige olie uit de buste
De roebeltjes druppelen binnen “voor een kerkgebouw”

Кап-кап-кап! Смотрите как красиво
Капают, рублики, капают, кап-кап
Разводилам на карман.
Drup-drup-drup! Kijk eens hoe mooi
De roebeltjes, drup-drup, binnendruppelen
bij de oplichters 

Ох, много дураков
Да испокон веков
Взахлёб сосут нормальным людям кровушку.
Vele eeuwen al maken vele idoten vol overgave
Normale mensen het leven onmogelijk

Богатая страна –
Да поуши говна
И тараканы бегают в головушках.
Een rijk land
Tot aan zijn nek in de stront
En malende molens in de hoofdjes

Найдите ещё одну страну
Где церковь благословит войну!
Noem een ander ander land
Waar de kerk zijn zegen geeft aan de oorlog!

Кап-кап-кап – давно сорвало крышу
Дзюдоисту-шалуну.
Drup-drup-drup – de judoka-deugniet
Is al heel lang de weg kwijt

Кап-кап-кап – Россия еле дышит,
И корабль идёт- И корабль идёт- И корабль идёт ко дну.
Drup-drup-drup - Rusland ligt op apegapen
En het schip gaat, het schip gaat, het schip gaat
Naar de bodem.

(Met dank aan Jana Smirnova)

Het unieke kleurenfilmpje van majoor Manhoff: Stalins uitvaart in tien minuten. Plus prachtige foto’s uit zijn recent ontdekte archief.

--------------

Onlangs maakte ik al melding van een prachtige vondst: het film- en fotoarchief van majoor Martin Manhoff, die in de jaren 1952-1954 werkzaam was op de Amerikaanse ambassade in Moskou. Hij werd de Sovjetunie uitgezet op verdenking van spionage en nam zijn films en foto’s mee naar de Verenigde Staten. Daar lagen ze jarenlang op de planken, totdat de weduwe van Manhoff eens informeerde bij historicus Douglas Smith of al dat spul misschien nog enige waarde had.

Zou de weduwe Manhoff ooit hebben overwogen om alles weg te gooien? Dan zouden we de unieke, bewegende beelden van de uitvaart van Stalin nooit hebben gezien. Ik heb nog geen ander filmmateriaal van Manhoff gezien, en ook maar een bescheiden deel van zijn foto’s, maar die uitvaartbeelden behoren ongetwijfeld tot het belangrijkste wat er de afgelopen tientallen jaren aan bewegende beelden uit de Sovjetunie is opgedoken. Dergelijke niet-officiële opnamen (ook nog eens in kleur) zijn verder niet bekend.

Douglas Smith kondigde na de publicatie van de eerste paar foto’s aan dat hij bezig was om het archief te ordenen en op zoek was naar een goede manier om een en ander toegankelijk te maken. Kennelijk heeft hij nu in Radio Free Europe een partner gevonden. Op de site van het radiostation zijn nu, naast het filmpje van Stalins uitvaart, nog een aantal foto’s gepubliceerd. Binnenkort, zo wordt gemeld, volgen er meer. Van wat er nu al te zien is, heb ik een selectie gemaakt. Maar eerst hieronder die uitvaart van Stalin. Het zijn meer dan pakkende beelden, van begin tot het eind. Alleen al de vraag: wat moeten de mensen gevoeld en gedacht hebben die op het eind van het filmpje over het Manegeplein rennen, richting Rode Plein, duidelijk nadat de afzetting door politie en of militairen is opgeheven? (De opnames zijn gemaakt vanuit het gebouw waar toen de Amerikaanse ambassade zat. Vandaar die Amerikaanse vlag die af en toe door het beeld waait.)


Hieronder de foto's die ik selecteerde. Wanneer de festiviteiten op de eerste drie (op het Manegeplein) waren, weet ik niet. Ik vermoed een 1 mei-viering. (Eerder liet ik hier al andere foto's van Manhoff zien.)

Locatie onbekend (vermoedelijk een kleine markt aan een spoorlijn)

Locatie onbekend

Moermansk

Jalta

Jalta

Novinski boelvard, Moskou.

Locatie onbekend, vermoedelijk Novinski boelvard, Moskou.

Locatie onbekend, vermoedelijk Novinski boelvard, Moskou.

Novinski boelvard, Moskou.

Hoek Bolsjoj Devjatinski pereoelok - Novinski boelvard, Moskou.

Arbatskaja plein, Moskou 

Gorki straat

Hoe jongeren in Leningrad al in de jaren tachtig hun eigen ‘chatrooms’ hadden – via de vaste telefoon en een geheim nummer.

---------------


Behoorde je in de jaren tachtig in Leningrad tot de ingewijden – tot de Эфирщики (Efirsjtsjiki) – dan kon je met tientallen tegelijk onbeperkt chatten via een gewone telefoon of vanuit een telefooncel. Het enige wat je hoefde te weten was het geheime nummer.

Hoe en wanneer het fenomeen van de Efirsjtjiki precies is ontstaan, is niet helemaal zeker, maar eind jaren zeventig wás het er. Er deden nummers de ronde - belde je er daar eentje van met de draaischijf van de telefoon, dan kon je praten met iedereen die op datzelfde moment ook dat nummer had gedraaid – als in een chatroom.

Leningrad was in de jaren tachtig het centrum van informele groeperingen die zich het liefst verre hielden van de officiële structuren en een eigen subcultuur vormden. De Efirsjtsjiki pasten naadloos in die kleurrijke ‘ondergrondse’. Ze maakten gebruik van een technisch onvolkomenheid in de telefooncentrales van die tijd. Die laat ik hier verder onbesproken, vooral omdat ik er weinig tot niets van begrijp.

De nummers (die een zwevend bestaan leidden; ze waren niet gekoppeld aan abonnees) gingen van mond tot mond. Daarbij was de kwaliteit verschillend. Toen men bij de telefooncentrales het gedonder in de gaten kreeg, werd geprobeerd om de betrokken nummers onbruikbaar te maken. Dan kregen de bellers een ingesprektoon te horen. Daar kon je doorheen praten, maar ongestoord kletsen was er dan niet meer bij. Een vervuilde ‘chatroom’ werd vuilnisbelt (помойкa) genoemd. Er waren Efirsjtsjiki die een versterkertje in hun telefoon wisten te bouwen, waardoor ze beter verstaanbaar waren, maar handiger was het toch om op zoek te gaan naar een betere nummer, dat toegang gaf tot wel bruikbare chatrooms. Die werden schone ether (чистый эфир) werden genoemd.

Hippie-achtige locaties, zoals café Saigon (Nevski 49), waren de plekken waar deze nummers de ronde deden. Onduidelijk blijft hoe die zwevende nummers gevonden werden. Gewoon geduldig nummers draaien tot je er eentje ontdekte, zoals wel wordt geschreven? Maar dat vereist onwaarschijnlijk veel geduld. Waarschijnlijker is het dat de nummers afkomstig waren van medewerkers van de telefooncentrales zelf, die een zwak hadden voor de Efirsjtsjiki, of er misschien wel zelf toe behoorden.

Jevgeni Oechnaljov - Hoop (1987)

Wie thuis geen telefoon had, kon zijn toevlucht nemen tot een telefooncel. De toestellen daar werkten op dvoesjka’s, muntjes van twee kopeken. Onbeperkt kon je daar niet mee bellen, waardoor een uitgebreide chat nog een kostbare zaak kon worden – nog los van het feit dat die dvoesjka’s ook niet onbeperkt voorradig waren.*)  Daar was een trucje voor, dat niet alleen gebruikt werd door de Efirsjtsjiki. Je maakte een klein gaatje in het muntje, maakte er een touwtje of een stukje vissnoer aan vast en daaraan trok je het weer uit de telefoonautomaat. Zo kon je eindeloos chatten, al moest je dan wel telkens opnieuw inbellen. Een muntje van twee kopeken op je jas was ook het symbooltje waaraan Efirsjtsjiki elkaar konden herkennen. In het midden van de jaren tachtig was Lenins locomotief op het Finlandstation op zaterdagmiddagen een ontmoetingsplaats van bellers die elkaar ook weleens in het echt wilden ontmoeten.

Het fenomeen van de Efirsjtsjiki stierf een logische dood: oude telefooncentrales werden vervangen door modernere (opnieuw treed ik liever niet in details), en in de tweede helft van de jaren negentig was het voorbij. Er is een internetforum van oud-Efirsjtsjiki, maar ook daar is niet veel leven meer te bespeuren.


*) In mijn herinnering kon je, binnen de stad, wél onbeperkt bellen met een dvoesjka, maar in één van de artikelen die ik voor dit stukje las, wordt een maximumtijd van twee minuten genoemd.

-------------

Hieronder een korte documentaire over de Efirsjtsjiki. Mocht u de tekst willen meelezen, die staat hier volledig afgedrukt. (In de documentaire worden beelden gebruikt uit een andere film, die heb ik niet kunnen vinden.)