Russisch les: tekenfilmpje, mooie wals, prachtige stem, tamelijk grof taalgebruik. “Я ведь давно эту жизнь п******* называааааю.“

------------

Gennadi Smirnov

Cursus Russisch?, hoor ik u denken, cursus Russisch? Zal wel weer over vieze woorden gaan.

Nou, reken maar.

We beginnen met een kinderliedje. En niet zo maar een kinderliedje, nee, een kinderliedje dat bij iedereen met Sovjetwortels in het geheugen gebeiteld staat. Daarna volgt een wals met dezelfde status, dan een combinatie van beide voorzien van geheel nieuwe woorden. Het huiswerk voor de volgende keer: zing die nieuwe combinatie met een licht vermoeide, licht gedragen, veel levenswijsheid uitstralende stem – zonder een spier te vertrekken.   

Поехали, sprak Gagarin. Hier eerst dat kinderliedje, met krokodil Gena en Tsjeboerasjka:

En hier de wals, uit de film Moskou gelooft niet in tranen.

En dan nu Gennadi Smirnov, acteur en zanger uit Sint-Petersburg, die de wals van nieuwe woorden voorzag. Het onwelvoeglijk taalgebruik is werkelijk oorverdovend, maar ten gehore gebracht door een stem als die van Gennadi Smirnov meteen ook onweerstaanbaar grappig. Wie dit nieuwe meesterwerkje onder het filmpje met krokodil Gena en Tsjerboerasjka heeft gezet, weet ik niet. De tekst vindt u in elk geval onder aan dit stukje. 

En tenslotte nog, als extraatje, de nieuwe versie in de uitvoering van twee dames die best op mijn verjaardag mogen komen: 

Vergeet u uw huiswerk niet?

(Met dank aan Jana Smirnova – geen familie van Gennadi -  die mijn voorkeuren kent en me wees op het nieuwe lied.)     

Beschaafd:
 Что происходит на свете? - А просто зима
- Просто зима, полагаете Вы? - Полагаю.
Я ведь и сам как умею следы пролагаю
В ваши уснувшие ранней поpою дома.
 Что же за этим всем будет? - А будет янваpь.
- Будет янваpь, Вы считаете? - Да, я считаю,
Я ведь давно эту белую книгу читаю,
Этот, с каpтинками, вьюги стаpинный букваpь.
- Что же потом в миpе будет? - А будет апpель.
- Будет апpель, Вы увеpены? - Да, я увеpен.
Я уже слышал, и слух этот мною пpовеpен,
Будто бы в pоще недавно игpала свиpель.
- Что же из этого следует? - Следует жить
Шить саpафаны и легкие платья из ситца.
- Вы полагаете все это будет носиться?
- Я полагаю, что все это следует шить
Следует шить, ибо сколько вьюге не кpужиться
Недолговечна её кабала и опала,
Так pазpешите же в честь новогоднего бала
Pуку на танец, судаpыня, вам пpедложить.
Месяц - сеpебpяный шаp со свечою внутpи,
И каpнавальные мамаски по кpугу, по кpугу,
Вальс начинается, дайте ж, судаpыня, pуку,
И pаз-два-тpи, pаз-два-тpи, pаз-два-тpи, pаз-два-тpи

Onbeschaafd:
Что происходит на свете?
- а просто хуйня!
Просто хуйня, полагаете Вы?
- Полагааааааю. 
Я ведь и сам, как умею, хуйнею страдааааю. 
Эта хуйня просто поработила меня.
- Что же за всем этим будет?
А будет пиздец!
- Будет пиздец, вы считаете?
Да, я считааааааю.
Я ведь давно эту жизнь пиздецом называааааю.
Брошу карьеру и нахуй уеду в Елец.
- Чтоже теперь с нами будет?
Опять поебень.
- Вновь поебень, полагаете?
Да, полагаааааю.
Скозь поебень я свой жизненный путь пролагаааааю.
Трудно бывает, но я в этом смысле - кремень!
- Что же со всем этим делать?
А нахуй послать.
- Нахуй послать? Вы уверены?
да, блядь, уверееееен.
-Чем подтвердите, что план Ваш действительно верен?
Оооой, что вы пристали-то женщина, йобвашу мать!?

(Onderstaand fragment ontbreekt in het filmpje boven)
- Нет, я надеюсь на лучшее в новом году.
Здесь так прекрасно среди Новогоднего бааааала.
Слушай, ты что-то изрядно меня заебаааала.
Не обижайся, но шла бы девка в пизду.
- Можно вопрос, Вы танцуете?
Нет, я пою!
Разве не видете, мы не подходим друг другу?
Кончился вальс так уж дайте, сударыня, руууууку.
Да не свою, идиотка, мою, блядь, мою!

- ля ля ля ля ля ля ля ля 
Да не свою, идиотка, мою, блядь, мою!

Op de tribune bij Dinamo Moskou – het Feyenoord van Rusland. Schrijver Dmitri Danilov vatte zijn kwellingen samen in een boek.

---------------

View fullsize

Selectiedag bij Dinamo Moskou. De ouders mogen niet naar binnen.

De supporters die u op de foto hieronder ziet, worden in het Russisch koezmitsji genoemd. Toen ik die foto maakte, in de zomer van 2013 in Jaroslavl, wist ik dat nog niet. Nu wel, dankzij het boek Есть вещи поважнее футбола (Er zijn belangrijkere zaken dan voetbal) van Dmitri Danilov.

Sjinnik Jaroslavl

Het kost Danilov bijna zijn huwelijk, maar het levert hem wel een boek op: een jaar lang bezoekt hij – niet eens zo’n enorme voetballiefhebber – zo veel mogelijk wedstrijden van Dinamo Moskou, afgewisseld met wedstrijden op regionaal niveau, en doet daarvan verslag. Een vergelijkbaar procédé leidde eerder tot het boek Описание одного города (Beschrijving van een stad), waarin Danilov een aantal keren een en dezelfde provinciestad bezoekt en simpelweg optekent wat hij zoal tegenkomt. (Over zijn Beschrijving van een stad schreef ik eerder, het is in het Nederlands vertaald.)

Als FC Zenit-supporter moet ik bekennen dat Danilovs Dinamo-notities op mij een verrassend prettige indruk maken. Dat heeft vermoedelijk te maken met de overeenkomst tussen Dinamo Moskou en – Danilov komt zelf met die club op de proppen – Feyenoord. Ook zo’n club waar men aan het begin van ieder seizoen droomt van het onvermijdelijke succes, om er vrij snel achter te komen dat het ook dit keer weer niet zal lukken. Wat dan volgt zijn lange maanden van supportersleed, lijdzaam gedragen in de wetenschap dat dit in de aard der dingen besloten ligt.

Danilov begint zijn boek nog als koezmitsj, een min of meer bedaarde supporter die zo zijn thuiswedstrijdjes meepikt. De klassieke koezmitjs, aldus Danilov, heeft een sovjet-proletarisch voorkomen, met pet en papiros, en lijdt niet zelden aan een zware vorm van zonnebloempitverslaving. In de jaren tachtig zag je ze nog volop. Bij het oude Dinamo-stadion stonden ze bij de Noordtribune en bespraken daar het voetbal in het algemeen en de tegenslagen van Dinamo in het bijzonder.

View fullsize

Bij Sjinnik Jaroslavl, mijn buren in 2013

Omdat het oude stadion is afgebroken en het nieuwe nog niet voltooid, speelt Dinamo zijn thuiswedstrijden in een buitenwijk van Moskou, in de Chimki Arena. Danilov koopt er een seizoenkaart voor tribune VIP-3 A. Erg veel ‘vip’ is het niet; maar er is een buffet, een wc vlakbij en het uitzicht op Moskou is mooi. (Lang niet zo mooi als het uitzicht op Sint-Petersburg bij Zenit.) Hij laat zijn status van koezmitsj achter zich en promoveert tot ‘actieve supporter’, door af en toe ook naar een uitwedstrijd te gaan, naar een bekerwedstrijd tegen het bescheiden Sjinnik Jaroslavl bijvoorbeeld. Misschien kwam hij daar wel die twee voetballiefhebbers tegen die er in 2013 een onuitwisbare indruk op me maakten door met te onthalen op wodka en tomaat. Bij uitwedstrijden in de gewone competitie belandt hij in het uitvak met de fanatiekere supporters. Uit bij FC Zenit bijvoorbeeld (kansloze nederlaag), waar hij zichzelf luidkeels hoort meedoen met de rest: только Яшин, только Динамо! (enkel Jasjin, enkel Dinamo!)

Danilovs observaties en overpeinzingen zijn simpel, maar toch ga je gaandeweg meeleven met de clubs die hij bezoekt. Niet zozeer met Dinamo (er zijn grenzen), maar wel met Olimp-SKOP (Derde divisie, provincie Moskou, groep A), en Blauwe Pijlen (competitie regio Ljoeberetski). Wanneer in de Derde divisie de ontknoping nadert, krijg je de neiging om snel door te bladeren naar de laatste wedstrijddag.   

Toch ontbreekt er iets aan het boek: sappigheid. Ik had graag wat meer supportersdialogen gelezen. Kreten, vloeken, yells, alles – naast het prachtige voetbal natuurlijk - wat mijn bezoeken aan het Petrovski stadion van FC Zenit telkens tot zo’n feest maakt. De oogst aan nieuw voetbalvocabulaire is bij Danilov bepaald mager. Засушить игру (het spel doodmaken bij een voorsprong) en een валидольная победа (een validol-overwinning, een overwinning waar je hart het bijna bij begeeft) - meer ben ik niet tegengekomen.

Dinamo begint sterk aan het seizoen, maar ach en wee, nee, het wordt uiteindelijk natuurlijk weer helemaal niks. Nou ja, met pijn en moeite wordt de vierde plaats binnengehaald, die recht geeft op Europees voetbal. Maar dan komt het nieuws dat Dinamo Moskoiu het volgend seizoen helemaal geen Europees voetbal mág spelen. Een straf van de UEFA wegens het overtreden van de regels van financieel fair-play.

View fullsize

Danilov troost zichzelf tijdens een bezoekje aan Gent. Hij verblijft toevallig net in de stad wanneer AA Gent daar in mei 2015 voor het eerst in de geschiedenis kampioen van België wordt. Met zijn blauw-witte Dinamo-sjaaltje mengt hij zich in het blauw-witte feestgedruis. Is hij toch nog een beetje kampioen.

In Rusland heette de kampioen van 2015 FC Zenit.

------------------

Toevoeging: Annelies de Hertogh maakte onderstaande foto van Dmitri Danilov inn boekhandel Limerick, tijdens de memorabele avond in Gent.

De vloek van een beroemde vader: hoe Tolstoj junior ten onder ging in de strijd tegen Tolstoj senior

------------

Ilja Repin - Lev Lvovitsj Tolstoj

Op een decemberdag van het jaar 1896 maakt graaf Lev Tolstoj zijn dagelijkse wandelingetje op zijn landgoed Jasnaja Poljana, wanneer hij een stoet van dertig sleden naar zijn woonhuis ziet rijden. Boeren leggen de wereldberoemde schrijver uit dat daar de bruidsschat van zijn Zweedse schoondochter voorbijkomt. Die schoondochter (Dora) woont met haar echtgenoot, Lev Tolstoj junior, in een vleugel van het woonhuis en heeft meubels, serviesgoed en wat al niet laten overkomen uit haar vaderland.

Tolstoj, prediker van soberheid, is verbijsterd. De luxe waarmee zijn zoon en schoondochter zich omgeven, is hem een doorn in het oog. Toch, vergeleken bij de andere, veelal niet-materiële zaken die de omgang tussen vader Lev en zoon Lev ernstig vertroebelen, zijn die dertig sleden slechts klein bier.

De moeizame verhouding tussen de beide Levs en de trieste levensloop van de jongste staan centraal in het boek Lev in de schaduw van Lev van Tolstoj-kenner Pavel Basinski. Het is diens derde, en opnieuw zeer lezenswaardige boek over Tolstoj. Het sluit naadloos aan bij zijn eerste (Vlucht uit de hemel), waarin hij de helse familieperikelen in Tolstojs latere leven fileert. Het tweede, De heilige tegen Lev, valt er enigszins buiten. Over deze twee eerdere boeken van Basinski schreef ik hier en hier.

Lev junior, een van Tolstojs dertien kinderen (vijf van hen stierven jong), had een gelukkige jeugd. Niets wees erop dat hij zou uitgroeien tot een labiel persoon met grootheidswaanzin en depressies, die zich voortdurend vertilt aan een hopeloze strijd met zijn imposante vader. De jonge Lev probeert van hem los te komen, maar gaat in hetzelfde huis wonen op Jasnaja Poljana, het landgoed dat hij niet kan missen. Hij heeft ambities als schrijver, maar het werk dat van hem verschijnt, wordt nauwelijks serieus genomen. Aanvankelijk is hij een volgeling van zijn vaders leer, maar keert zich later in artikelen en boeken tegen hem – tot vermaak van de pers, die dit conflict tussen vader en zoon breed uitmeet. Het schrijnendste voorbeeld is De Prelude van Chopin, een boekwerkje waarin de jonge Lev De Kreutzersonate van zijn vader onderuit wil halen en de zegeningen van het huwelijk bezingt. “Een onvoorstelbaar talentloos werk”, schrijft Basinski.

Dat loflied van Lev junior op het huwelijk komt in een nogal treurig daglicht te staan, wanneer de auteur uiteindelijk een puinhoop maakt van zijn eigen huwelijk met de Zweedse Dora. Hij neemt zijn gezin mee naar Parijs, waar hij zich wil ontwikkelen als beeldhouwer (hij heeft enig talent). Hij valt voor de charmes van een jonge beeldhouwster en vertelt Dora dat hij wil scheiden. Zo ver komt het niet, maar enkele jaren later vertrekt hij naar Amerika voor een serie lezingen (over zijn vader …) in gezelschap van zijn minnares, de Franse gouvernante van de kinderen van zijn broer Michail. De gouvernante verlaat hem, waarna hij – inmiddels echt gescheiden – in Parijs trouwt met een zigeunerin die nauwelijks kan lezen of schrijven. Achtervolgd door gokschulden keert hij terug naar Rusland, waar hij de tsaar in een aantal brieven zijn hulp aanbiedt om Rusland te redden van de ondergang.   

Na de Revolutie van 1917 weet Lev junior weg te komen naar Europa. Na wat omzwervingen krijgt hij onderdak bij zijn zonen in Zweden – beter dat, redeneren zij, dan steeds weer geld over te maken dat binnen de kortste keren wordt vergokt. Lev junior laat zich bij herhaling uiterst negatief uit over zijn vader, die hij schuldig acht aan zijn eigen, grotendeels mislukte leven – waarmee hij onbewust het bewijs levert dat hij het gevecht met de grote Lev heeft verloren. Hij is nooit van hem losgekomen.

Lev junior overlijdt op 18 oktober 1945 in Helsingborg. De laatste notities in zijn dagboek zijn pijnlijk om te lezen. “Ik gedraag me verschrikkelijk.” “Sterk zijn.” “Bidden.” Geen wodka drinken.” “Hartstochten in bedwang houden.” 

(Van Basinski's Vlucht uit de hemel is een Engelse vertaling verschenen. Zeer aanbevolen!)

Tragedie in een liftschacht als metafoor voor Poetins Rusland

View fullsize

Twee weken geleden viel de 36-jarige Irina Volodina te pletter in de liftschacht van haar flat in De Rode Zeilen, een wooncomplex voor de rijke elite in Moskou. Ze was door de bodem van de lift gezakt en zeven verdiepingen naar beneden gevallen. Sergej Jerzjenkov, journalist bij tv-zender Dozjd, schreef over de context van het ongeluk een scherp stuk en zette het op Facebook. Over de Russische elite die blind is voor de groeiende kloof tussen arm en rijk en daar vroeg of laat de wrange vruchten van plukt. (De vetgedrukte woorden in mijn vertaling staan onderaan toegelicht.)     

-----------------------

Sergej Jerzjenkov schrijft:

Gisteren moest ik een reportage maken over de tragedie in De Rode Zeilen. Het is niet gelukt. Vrienden, familie, het onderhoudsbedrijf waarvan de medewerker nalatigheid ten laste wordt gelegd – niemand wilde met ons praten. Maar deze geschiedenis is zó’n metafoor, ze gaat zo over onze tijd en het land waarin wij te leven hebben, dat ik er niet aan voorbij kan gaan.

Ik bestudeer de Facebookpagina van Irina Volodina. Elk half jaar – vakantie in het buitenland: zee, ski’s, kerstinkopen in Milaan. Ongerustheid over het lot van Europa, waar de helft van de bevolking, als je het artikel in Vzgljad moet geloven, is weggezakt in armoede. Prilepin, teder en vol nostalgisch over de Sovjetunie. Limonov, boosaardig en venijnig over de oppositie. Een ‘anti-collage’ over Makarevitsj: “Ik schaam me Rus te zijn…” “Maak je niet druk, Andreetje, je bent geen Rus.” Novorossija, Syrische vluchtelingen, de arme giraf Marius– langzaam scroll ik door dat gehakt van kanonnenvlees, gemaakt uit Russische propaganda.

Voorbeeld van en anti-collage (демотиватор) over Makarevitsj: Een schande is het ... Maak je niet druk, opa! Wat ben jij nou voor Rus!? 

En daarna weer: zee, zon, vakantie. Maar er is meer dan Europa. De datsja is altijd een belangrijk attribuut gebleven van de identiteit van de Russische aristocratie. Kijk, een foto van een vijvertje, door een blinde muur afgeschermd van de vijandige buitenwereld, die bestaat uit niets dan liberalen, migranten en pedo’s. “Sancties, crisis, niets te eten … Om die liberasten [samenvoeging van liberalen en pederasty] te pesten, hebben we een emmer karpers gevangen, die zijn we aan het bakken.” 

Voor Nieuwjaar zijn ze naar een feestje geweest van vrienden van het Kremlin, hebben ze zichzelf vastgelegd: “Dat is een mooie familietraditie geworden.”

Haar vader is presentator Kotsjergin van Gosteleradio, die de stem werd van het GKTsjP. Haar man is vice-president van de VTB bank. Hij heeft de laatste twee berichten op Facebook gezet: “Afscheid nemen om 13.00 uur – Ritenzaal van het TsKB MTs OeD Prezidenta RF”, “Vrienden, het begrafenismaal vindt plaats in restaurant Fusion, Krokus-city mall.” 

GKTsjP, De Rode Zeilen, Fusion in de Krokus-city mall …

Wie je ook geweest bent, wat voor werk je ook deed – een ongeluk ligt letterlijk overal op de loer. Of je nou miljonair Christophe de Margerie bent of een gewone gepensioneerde uit Sysert. Je kan je lange tijd afschermen met muren, jezelf met sirenes afscheiden van de stroom overige auto’s- maar dat beschermt je niet tegen een toevallige sneeuwstorm (over de baas van het ministerie voor Noodsituatie zie beneden). Onder ieders voeten kan de grond op elk moment openbarsten, Valt er geen ijspegel op je hoofd, dan wordt je wel geplet door een sneeuwploeg. Is het geen sneeuwploeg, dan stort de lift wel omlaag. Omdat dit Rusland is. Terwijl jullie je gezellige wereldje aan het inrichten waren, overlegden met architecten over een monogram op de gevel en zwarte zwanen in de vijver, raakte de rest van Rusland overwoekerd door berenklauwen. De elektriciteitskabels raakten versleten, verwarmingsbuizen barstten, wegen gingen kapot, maar de Poetin-elite, die enthousiast oliedollars spendeerde aan de Olympische Spelen, aan monogrammen en minnaressen, leek niet in de gaten te hebben met wat voor snelheid de infrastructuur en het van de Sovjetunie geërfde machinepark in verval raakte. Haalt u zich even de foto’s van het Chinese paleis van Sjojgoe voor de geest. Een paleis, een verzorgde tuin – met aan de andere kant van de scheidsmuur een paar keten, afgedankte pallets en bouwafval, kortom, het Rusland dat wij elke dag zien.

De Rode Zeilen

De elite, de nieuwe Russische elite - ze hebben zich zo naarstig afgescheiden van de buitenwereld, hebben zo volhardend een kastenmaatschappij opgebouwd, dat ze het belangrijkste uit het oog hebben verloren. Hun Rolls-Royces lopen precies evenveel kans om door de grond te zakken als onze op afbetaling gekochte Fords, omdat we over dezelfde wegen rijden, die aangelegd zijn door onbekende Tadzjiekse arbeiders. Hun huizen hebben net zo veel kans als onze flatblokken in Bibirevo om scheuren op te lopen, omdat ze gebouwd zijn door dezelfde uitvoerders die beton hebben gestolen en de holle ruimtes in de tussenmuren opgevuld hebben met bouwafval. Je kan voor jezelf een Amerikaanse Otis-lift laten installeren, of eentje van Mogilevliftmasj – het onderhoud wordt toch gedaan door een en dezelfde monteur Vasja met een grote bahco en een miezerig loontje, die op zijn sociale voorzieningen is gekort. Hij is het slachtoffer van die trucs met diefstal uit het budget, van al die corruptie waaraan iedereen meedoet: van de zonen van de procureur-generaal tot aan de bazin van het wooncomplex, die de kosten van een paperclip met acht vermenigvuldigt. En jullie, bewoners van De Rode Zeilen, jullie, die tegen alle wetten in voor jezelf een stukje van de oever hebben geprivatiseerd – jullie zijn het slachtoffer van die liftmonteur Vasja. Daar doe je niks aan, wat dat betreft is iedereen gelijk.

Op de site van VTB staat het favoriete citaat van Aleksej Volodin: “Wie niet vooruitkijkt, eindigt achteraan.” (George Herbert). De spijker op de kop! Vijftien jaar lang hebben ze niet vooruitgekeken, waren ze bang om een blik te werpen op de toekomst. Ze waren hun persoonlijke geluk aan het inrichten ten koste in de toekomst van het gehele land. Een flat, een tweede, een derde moet er nog gekocht worden voor schoonmoeder, daarna een datsja, een huis in Toscane, de kinderen moeten naar Londen gestuurd worden om te studeren – en alles voor zichzelf, alles voor zichzelf … Ze zijn rondjes blijven lopen, keken uit waar ze hun voeten neerzetten, maar merkten niet hoe de bodem van de lift was losgeraakt.

-----------------

- Zanger Andrej Makarevitsj sprak zich uit tegen de Russische inmenging in Oekraïne en de annexatie van de Krim – en wordt sindsdien beschimpt als landverrader.

- Giraf Marius werd in een Deense dierentuin gedood (wegens angst voor inteelt) en bij wijze van educatie ten overstaan van kinderen ontleed. Dit werd in de Russische (sociale) media herhaaldelijk aangegrepen als het zoveelste bewijs van Westerse verdorvenheid.

- GKTsjP: het ‘noodcomité’ achter de staatsgreep tegen Gorbatsjov (1991).

- TsKB MTs OeD Prezidenta RF:  Elitair ziekenhuis (ik bespaar u – en mijzelf - de uitgeschreven afkorting).

- Christophe de Margerie: kwam in 2014 om het leven toen zijn vliegtuig op het Moskouse vliegveld Vnoekovo tegen een sneeuwruimer botste.

-  Aleksandr Bogdasjev, een ‘gewone gepensioneerde uit Sysert’, moest enkele jaren geleden via de rechtbank bewijzen dat hij nog leefde om zijn pensioen te krijgen.

- ‘toevallige sneeuwstorm’: eerder deze maand kwamen automobilisten op de weg Orenboerg-Orsk vast te zitten in een sneeuwstorm. De hulpdiensten maakten er een potje van.

 - ‘ijspegel op je hoofd’:  iedere winters maken vallende ijspegels slachtoffers, doordat de daken van woningen onvoldoende sneeuwvrij worden gemaakt.

- Sjojgoe: Sergej Sjojgoe, minister van Noodsituaties. Foto’s van zijn paleis gingen recent rond op de sociale media.

- Bibirevo is een buitenwijk van Moskou

- 'zonen van de procureur-generaal': hoe beide zonen zich verrijkt hebben, werd onlangs gedetailleerd uit de doeken gedaan. Zie hier (Nederlands).

- 'een stukje van de oever': dat niet meer voor het publiek toegankelijk is sinds de bouw van De Rode Zeilen.

Volksvermaak in Leningrad. De verdwenen achtbaan aan de Neva

Op de plek hierboven heb ik heel wat voetstappen liggen, maar nooit heb ik vermoed daar ooit een heuse achtbaan heeft gelegen – en niet zo’n kleintje ook. Er zijn verzachtende omstandigheden (de achtbaan is in 1941 afgebrand en nimmer herbouwd), maar toch. Zoiets behoor ik te weten. Zoals iemand die Amsterdam denkt te kennen, dient te weten welk groot gebouw er voor de oorlog stond op het Frederiksplein en dat ook is afgebrand. 

De Russische benaming voor een achtbaan is Американские горки / Amerikaanse heuvels. De heuvels hierboven bevonden zich in wat nu het Aleksandrovski Park heet, naast de dierentuin. Een prachtige locatie, waarbij je met je wagentje bijna over het water van de Kronverskaja Potoka scheerde en uitkeek op de Peter-en-Pauls vesting, met iets verderop de Neva. Het was al de tweede achtbaan op die plek, de eerste, gebouwd door koopman Sergej Jelisejev, brandde in 1932 af. In mei 1934 werd de nieuwe in gebruik genomen.

Op deze foto is de ingang van het park te zien in de jaren dertig, toen het nog werd aangeduid als ‘park van het Gosnardom’. Dat Gosnardom (Staatsvolkshuis) staat hier links van de ingang, het herbergt tegenwoordig een muziektheater met de naam Мюзик Холл / Mjoezik Choll. Rechts van het puntdak zijn net de witte bogen te zien van de achtbaan. Hieronder diezelfde bogen, waarop staat – het eerste woord kan ik niet lezen (Мужество?) – dat de ideeën van Lenin-Stalin hebben gezorgd voor de creatieve bloei van alle volken:

In het Gosnardom en het park was van alles te doen, zoals te zien is op dit jaaroverzicht van 1935, afkomstig uit het archief van de toenmalige plaatsvervangend directeur Boris Gorbonosov. Het park trok in dat jaar 1.160.600 bezoekers. De meesten van hen gingen naar een ‘Muzikale komedie’ (Музкомедия), de achtbaan stond met 538.500 bezoekers op de tweede plaats. Rechtsonder staat het ‘massa-werk’ vermeld, waaronder seances simultaan schaken, “met deelname van de beste schaakmeesters (Botwinnik e.a.).”

Op16 oktober 1941 viel het doek voor de Amerikaanse heuvels. Bij een Duitse luchtaanval gingen ze in vlammen op. De heuvels leken misschien van steen, maar waren van hout. Op de ansichtkaart, gemaakt in de oorlog, is links de brand te zien vanaf de Beurs. De achtbaan werd niet herbouwd, het vrijgekomen terrein werd bij de dierentuin gevoegd.

Voor zover ik weet bestaan er geen bewegende beelden van de achtbaan in bedrijf. Die zijn er wel van de eerste achtbaan op die plek. Zie hieronder vanaf 7.30. Duidelijk komt daar de Petrus-en-Paulusvesting voorbij.

Post in Rusland bezorgen met Duitse technologie? Niet doen!

-----------------

In Nederland heb je de Spoorwegen, in Rusland het staatsbedrijf der posterijen, beter bekend als Post Rusland. Bij beide gaat altijd alles fout. Elke wisselstoring (de Spoorwegen) of spoorloos verdwenen brief (Post Rusland) vormt daarvan het onomstotelijk bewijs.

De Russische blogger chiefsonnew ontdekte in een museum in Sint-Petersburg een van de oorzaken van Post Ruslands kwalijke reputatie. Russische overmoed en Westerse techniek, zo ondervond hij, vormen een noodlottige combinatie!  

Maar voor ik mijn collega-blogger aan het woord laat, eerst even een korte uitleg over een lastig onderdeeltje van het Russische alfabet: de Ь, het zachte teken. Dat teken vertegenwoordigt geen eigen klank, het heeft slechts invloed op de uitspraak van de letter ervoor. Het staat bijvoorbeeld aan het eind van de stadsnaam Пермь. In transcriptie wordt het zachte teken meestal gemakshalve weggelaten: Perm.

Het is de stad waar blogger chiefsonnew woont. Hij is supporter van de voetbalclub Amkar Perm – in elk geval niet van Roebin Kazan. Hier is zijn verslag:

In Sint-Petersburg heb je het geweldige Centraal Postmuseum. Over veel dingen heb ik het hier voorlopig niet, ik vertel alleen over één eksponaat waarbij ik bijna een half uur heb doorgebracht.  

Aan de muur in een van de eerste zalen hang een groot touchscreen. Met instructies ernaast. Post Rusland en de firma Siemens hebben een automatisch sorteersysteem ontwikkeld, waardoor aan de hand van het adres op de envelop snel kan worden bepaald naar welke stad de brief verstuurd moet worden.

Nou, denk ik, eens kijken hoe brieven bij ons in Perm komen. Ik pak de stift en schrijf Пермь. Voila!

Результат (resultaat): Kazan met een waarschijnlijkheid van 63%

Wat kan erger zijn voor iemand uit Perm, zou je denken, en nog wel voor een supporter! Perm en Kazan door elkaar halen! En ik heb toch duidelijk genoeg geschreven. In elk geval lijkt het volgens mij absoluut niet op Kazan.

Nog acht keer kreeg ik alleen Kazan.

Maar dat was klein bier. Het ergste moest nog komen.

Ik besloot om drukletters te gebruiken en netter te schrijven. Het resultaat op het scherm:

PENZA! Wat is dat nou voor idioots!!! 66% waarschijnlijkheid.

Ik denk, als ik nou Kazan schrijf? Met mooie drukletters.

Kazan had hij goed begrepen. Alleen de waarschijnlijk van een juiste herkenning schatte de domme machine veel lager in dan toen ik het woord Perm schreef.

Nu werd ik echt poos, bracht mijn hele handschrift in het gareel en gaf de naam van mijn eigen stad zo mooi weer als ik maar kon.

YES!!! Ik was de machine te slim af!

Maar nu werd duidelijk waarom ze me steeds niet had willen begrijpen. Zo schrijf je volgens de programmeurs de naam van onze stad [het scherm geeft als resultaat de naam Perm met twee zachte tekens, eentje voor de R en eentje voor de M]: 

Helemaal duidelijk, dacht ik. Simpel zat – schrijf het woord Perm met twee zachte tekens en geluk zal je deel zijn en jouw brief komt aan bij de geadresseerde.

Ja ja, mochjewille!

U denkt dat de omgang met Post Rusland zo simpel is?

Nou, beteuterd ging ik weg. Ik begrijp nu waar onze brieven blijven. Post Rusland + Siemens is een thermonucleaire hybride. Russische overmoed vermenigvuldigd met Duitse technologieën. Gesel van een volksoorlog (Дубина народной войны). Generator van willekeurige getallen voor het verzenden van brieven.  

                                                                               ---------------------

Tot zover het inspirerende verslag van collega-blogger chiefsonnew. Ik ga bij mijn eerstvolgende bezoek aan Sint-Petersburg natuurlijk meteen naar het Centraal Postmuseum en spoed mij daar naar dat aanraakscherm. Gewoon, om een beetje te zieken. Kijken wat er gebeurt als je Nederlandse (en Vlaamse) bestemmingen opschrijft. Anna Paulowna, Goejanverwelle, Sint-Job-in-’t-Goor … (Beetje flauw, ik geef het toe. En ik leg het verder ook niet uit voor wie geen Russisch spreekt.)

Russische les: hoge hakken en Van Gogh. En een achterwerk.

------------

Ja, beste leerlingen, er komt weer van alles voorbij in deze Russische les: hoge hakken, Van Gogh, een damesachterwerk …. Maar centraal staat toch de liefde tussen moeder en dochter – al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen.

We danken dit rijke lesmateriaal aan het moderne muziekensemble Leningrad, en dat is niet voor het eerst. (U herinnert zich vast nog wel het aanstekelijke lied over, figuurlijk gesproken, visjes en een krokodil). Kijken we eerst even naar een filmpje. De complete tekst staat onderaan, maar probeert u het eerst zonder:

Ik pik er een paar zaken uit. Om te beginnen de eerste zin van de gezongen tekst: Водил меня Серёга на выставку Ван Гога. Mooi bedacht, Serjoga (koosnaampje voor Sergej) laten rijmen op de tweede naamval van Van Gogh. Probeer dat maar eens te vertalen! Ik ging met een leuk joch naar een tentoonstelling van Van Gogh? Klopt niet, qua metrum.  

Maar nu twee belangrijkere zaken in dit lied: de hoge hakken en het achterwerk. Voor dat laatste heeft het Russische natuurlijk meerdere woorden. Het woord dat hier wordt gebruikt (жопа/zjopa) kende ik al geruime tijd, dus voor mij is het lastig oordelen. Maar hoort u жопа hier voor het eerst, dan lijkt mij de kans mij klein dat u dat ooit nog gaat vergeten. En dat dankzij deze korte, maar liefdevolle dialoog tussen dochter en moeder:

Ты нахрена меня с такой жопой родила?
- А чё жопа то? Да, нормальная жопа!

Waarmee we meteen uw huiswerk voor de volgende keer te pakken hebben: vertaal beide regels in helder Nederlands.

De hoge hakken dan, uit het refrein. Hier heb ik enig onderzoek voor moeten doen, want in tegenstelling tot жопа ging er bij mij лабутенах geen belletje rinkelen. Лабутены komt van Louboutin. En dan gaat het om Christian Louboutin, bekend (niet bij mij) om zijn schoenontwerpen met hoge hakken. In het Russisch is zijn naam kennelijk verbasterd tot Лабутен – zo staat hij ook op zijn officiële Russische site vermeld.

Als ik het goed begrijp, zijn de zolen van een echte Louboutin vuurrood. De schoenen die het meisje in het filmpje leent, hebben een andere kleur, want die verft ze nog bij. Doe dit nooit met nagellak!

Tot slot nog iets over het liedje zelf. Dat beleefde zijn première een aantal maanden geleden op een podium in Novosibirsk. Helemaal top, maar toch minder dan de gefilmde versie. Want uit dat optreden in Novosibirsk had ik echt geen Russische les kunnen distilleren.

Группа ЛЕНИНГРАД - Экспонат

- Он вообще не чувствует меня;
И я, жила там, как птица в клетке.
Но всё-таки, знаешь, собралась,
Подошла к нему, сказала:
Пап, мне не нужны твои деньги.
Все машины, бриллианты, Мерседесы.
Я всего должна добиться сама...
И ушла...

- Круто!
- И сейчас, вот, снимаю хату.
Рисую по-тихоньку.
- В каком стиле рисуешь?
- Да, вообще в разных стилях.
Ну, такие, знаешь, более постельные тона.
Вот, в таких я люблю.
Просто, очень трудно объяснять человеку,
Который в этом не разбирается.

- Слушай, может уже встретися лично?
Сходим куда-нибудь...
- Эээ, ну, давай... А куда?
- Судя по теме, на выставку...
- На выставку?
- Я тогда заеду за тобой, часиков в шесть...
Нормально?
- А, м... Алиллуйя!
- Ммм, ну да, вроде нормально. Заезжай!

- А, а! Спасибо! Спасибо! Спасибо!
Кто молодец? Я молодец!
Кто молодец? Я молодец!
Кто молодец? Я молодец!
Я молодец! Я...
- Чё!?

Водил меня Серёга на выставку Ван Гога. 
Там было тёлок много; и нервы, как канат. 
Но я не недотрога, дала понять с порога:
На выставке Ван Гога, я - главный экспонат!

- Алло, Кисунь? Кисунь, привет! Как дела?
А-а! Понятно. Помнишь, у тебя были эти...
Ну, типа Лабутены. Да, меня Серёга позвал в музей.
В музей, Кисунь, ты чё!? Мне, короче, срочняк нужно.
Просто выручила! Огромное тебе спасибо. [Чмок!]

Припев:
На лабутенах-нах... и в оху*тельных штанах. 
На лабутенах-нах... и в оху*тельных штанах. 
На лабутенах-нах... и в оху*тельных штанах. 
На лабутенах-нах... и в оху*тельных штанах. 

Штанах.

- Алло, Кисунь, ты уже здесь? Ты чё, о*уела?
Я тебе объясняю. Что, *лять, тут не понятного, а?
Вообще никаких поступков не помнишь?
Да чтоб тебе так мужики давали, как ты мне Лабутены!
- На, подавись!

Мы с Генкой и Маринкой ходили в «Мариинку» -
Послушать чисто Глинку. Партер, туды-сюды. 
Там, сразу без заминки, в партере «Мариинки», 
Все поняли блондинки - я Прима, без п*зды. 

Припев:
На лабутенах-нах... и в оху*тельных штанах. 
На лабутенах-нах... и в оху*тельных штанах. 
На лабутенах-нах... и в оху*тельных штанах. 
На лабутенах-нах... и в оху*тельных штанах. 

Штанах. 
Штанах. 

- Ну, хватит хернёй страдать. 
Сходи-ка лучше за хлебом, а?
- За чем?
- За хлебом. Хлеба дома нет...
- Ага! Бегу уже... Волосы назад.
Чтоб я этого сраного хлеба у нас в квартире 
Вообще никогда не видела!
- Ты мне про хлеб такого не говори...
У нас бабка блокаду пережила!
- Бабка пережила, а мне - *издец!
Ты нахрена меня с такой жопой родила?
- А чё жопа то? Да, нормальная жопа!
Ну-ка, встала! Выходнула. Максимально!
Максимально!